Złote dziecko o zmienionej tożsamości

Królewscy mimo szeroko zakrojonego śledztwa madryckiej prasy szli w zaparte. „On nawet nie jest przez nas testowany. To kolega Prosinečkiego, który nie może trenować w swoim kraju”, tłumaczyli się pokrętnie działacze Realu Madryt. „Trener rezerw, Mariano García Remón, przyznał, że nie pamięta nazwiska swojego nowego podopiecznego, ponieważ zbyt trudno mu je wymówić”, pisał 26 września 1991 roku redaktor największego hiszpańskiego dziennika sportowego, Alonso Castilla.

Jovićević zameldowany był w hotelu La Habana pod nazwiskiem Jovicec. W rzeczywistości formalnie związany był z Dinamem Zagrzeb, a w ojczyźnie postrzegano go jako naturalnego spadkobiercę Zvonimira Bobana i wspomnianego nieco wyżej Roberta Prosinečkiego. Real w końcu przyznał się do prawdziwej tożsamości pomocnika. „Tożsamość piłkarza została zmieniona za zgodą jego i jego ojca. Obaj nie chcieli, by w Jugosławii znano ich miejsce pobytu oraz plany sportowe”, donosiły klubowe źródła.

– Nie mogłem zostać tu lepiej przyjęty. Mam nadzieję, że dostanę szansę. Po to tu przyjechałem. Najważniejsze, by transfer został dograny jak najszybciej – mówił Jovićević. Na jego debiut w barwach Castilli w Segunda División trzeba było poczekać jednak aż do 16 listopada 1991 roku. Młody Igor wystąpił w pierwszym składzie w starciu z Figueres (1:1). W 78. minucie zmienił go Juan Eduardo Esnáider.

Pobyt w Castilli nie odpowiadał jednak oczekiwaniom, jakie wzbudzał w działaczach Chorwat. Koniec końców niedane było mu zagrać w pierwszym zespole. W 1995 roku odszedł z klubu, notując przedtem 15 trafień w 79 spotkaniach rezerw. Wraz z opuszczeniem stolicy Hiszpanii Jovićević rozpoczął tułaczkę po świecie. W swoim CV ma grę dla NK Zagrzeb, Yokohama Marinos, Guaraní, Metz, Shenyang Dongjin, Karpat Lwów i Zhuhai.

Jako trener i nieraz również dyrektor sportowy pracował w Celje czy Dinamie Zagrzeb. Nazwisko wyrobił sobie mimo to na Ukrainie. Przed objęciem Szachtara prowadził Karpaty Lwów oraz Dnipro.