Astrofizycy i sudoku futbolu

Władcy niespodzianek
Jako że wiek wyznacza liderów, w tej lidze rządzą Koke, Sergio Ramos i oczywiście Messi. Jako że także w futbolu im starszy, tym lepszy, to La Liga opiera się na talencie najlepszych weteranów jak Suárez, Busquets czy Modrić. Mam więcej nazwisk zdolnych do zmiany kierunku spotkania: Benzema, Piqué, Silva, Raúl García… Wszyscy są piłkarzami, którzy przełamują schematy na podstawie inspiracji, charakteru czy czystej inteligencji.

Ci zawodnicy znają dogłębnie wszystkie zakątki futbolu i nie muszą patrzeć na trenera przed podejściem decyzji. Przyglądajcie się dobrze tym przykładom, bo prawdopodobnie będą ostatnimi posiadającymi autonomię w myśleniu. Jeden z trenerów z Primery mówi mi, że gracze proszą każdego dnia o coraz więcej środków, które rozwiążą ich boiskowe problemy. To prowadzi nas do królestwa, w którym rządzi plan, jaki usypia neurony piłkarzy, dając trenerowi władzę nawet nad niespodziankami.

Ulica to nostalgia
Guardioli udało się nie stworzyć planu z wątpliwościami. Jego drużyny grają atrakcyjnie wizualnie i ja nie podważam piękna piłkarskiego. Nie lubię jednak, gdy mówi, że jego drużyna zrobiła dokładnie to, co zaplanował w tygodniu. Taka opinia zabiera zawodnikowi coś esencjalnego: inicjatywę, bycie panem gry. Jeśli mam takie zdanie o City, a oglądam ich wszystkie mecze, to wyobraźcie sobie, co dzieje się, gdy włączam telewizor dla tych zespołów, które mogę oglądać tylko rozwiązując sudoku.

Tracimy to, co utrzymują jeszcze weterani otrzaskani w podwójnym wychowaniu: tym nieformalnym na ulicy (które dba o coś innego) i tym formalnym w szkółce (które kształtuje). Nie ma wątpliwości, że tę bitwę wygra plan, robiąc z futbolu szachy. W tym punkcie zwrotnym ostatnim pocieszeniem są starzy mędrcy.

Plan i plan
W tym tygodniu City Football Group poszło krok dalej i zatrudniło astrofizyka, który ma za zadanie rozszyfrować algorytmy starego futbolu. Jednak mimo wszystko w Manchesterze te informacje zostaną ocenione i przetworzone przez kreatywność Guardioli, który zaraził światowy futbol pomysłem i stylem. Bo chociaż planem jest kontrolowanie gry, to są jego różne kategorie.

Pep wdraża go, by w jego drużynie znalazło się jak najwięcej zawodników mogących przełamać obronę przeciwnika. Podstawa jest taka, że jeśli gra czwórką w obronie, to jeden z bocznych obrońców w domyśle jest środkowym pomocnikiem, a drugi jest bocznym defensorem na pół etatu, bo w trakcie posiadania piłki także staje się pomocnikiem. Ostatecznie Guardiola gra dwoma obrońcami, którzy podchodzą do linii środkowej, pięcioma pomocnikami, którzy kontrolują piłkę, oraz trzema napastnikami, którzy przyśpieszają. Przy takim stylu nie da się rozwiązywać sudoku.

Gra dla inżynierów
City cieszy się grą pozycyjną, rozgrywaniem, pressingiem, dokładnością i wszystkimi innymi takimi założeniami, ale inni robią z planu opresyjny reżim, w którym piłkarze grają na pamięć w rozpisany z góry futbol ze sztucznie przyozdobionymi określeniami. Jak mawiał Tacyt z Rzymu: „Gdy kraj obrócą w pustynię, twierdzą, że przynieśli mu pokój”.

Ta rewolucja, która przyszła i zostanie na dłużej, potrzebuje nowego słownika, który jest w zasięgu jedynie inżynierów. My, komentatorzy, też zaczynamy nadużywać tego języka. Zapominamy, że magia tej gry leży w jego dostępności i prostocie, a jeśli dalej będziemy oddalać futbol od ludzi, skażemy go na śmierć. Pozostanie uczucie i tożsamość, zawsze coś. Oraz oczywiście sudoku, którym zresztą też powinni zająć się astrofizycy.