Pierwsze boiskowe dylematy Zidane'a

Zinédine Zidane zawsze potrafił zaskoczyć wyjściową jedenastką na mecz i nie inaczej będzie też w najbliższym sezonie. Francuski szkoleniowiec nadal zamierza rotować składem, żeby przez cały rok mieć pod grą większość zawodników. W pierwszych dniach okresu przygotowawczego trener sprawdza jednak, czy pomimo braku transferów jego kadra faktycznie jest kompletna. Madryccy weterani nadal mają w nogach moc, a większość młodych graczy wskoczyła już na odpowiedni poziom fizyczny, co może pozwolić mu grać nieco inaczej, niż robił to w ostatnich sezonach.

Real Zidane'a, szczególnie ten, który sięgnął po trzy Puchary Europy, zawsze charakteryzował się dużą intensywnością w grze i dominacją za sprawą Kroosa oraz Modricia. Filozofia gry, która pozwoliła sięgać po kolejne trofea, zawsze była taka sama. Teraz Zizou zauważa, że ma w szatni odpowiedni materiał na dużo agresywniejszą grę, być może nie tak wyszukaną, ale bardziej bezpośrednią. Wszystko za sprawą siły fizycznej, jaką prezentują nawet najmłodsi zawodnicy.

Najlepszym przykładem jest Martin Ødegaard. Norweg zaskakuje bardziej swoją siłą niż spektakularną jakością w grze. Ci, którzy obserwują go na co dzień w Valdebebas, zapewniają, że jest kapitalnie przygotowany i może pełnić nawet rolę pomocnika box-to-box. Bardzo daleko mu do stereotypowego rozgrywającego. „Wertykalność, siła, talent, podania z pierwszej piłki, strzał… On ma wszystko”, można usłyszeć w ośrodku treningowym.

Poza Ødegaardem w zespole wyróżnia się też Fede Valverde, co można było zauważyć już w poprzednim sezonie. Urugwajczyk to nieco inny typ zawodnika, ale wrócił do treningów bardzo naładowany. To samo dzieje się z Viníciusem i Rodrygo, którzy pracowali z trenerami personalnymi, aby jeszcze lepiej przygotować się do gry na najwyższym poziomie. Przyjechali do Madrytu jako chucherka, ale w niecały rok wyrzeźbili ciała, które czynią z nich profesjonalistów pełną gębą. „Nie zatracili dryblingu, ale zyskali dużo siły”, mówią ich trenerzy, Thiago Lobos i Marcel Duarte.

Z tymi zawodnikami i Mendym na lewym boku obrony, Zidane może wystawiać jedenastkę, która ma multum siły, wertykalności i kipi młodością. Drużynę, która jest bliższa współczesnej piłce, z wysokim pressingiem i grą na pełnych obrotach. W najbardziej radykalnym ustawieniu Francuz może wystawiać od początku taki skład: Courtois; Carvajal, Varane, Ramos, Mendy; Casemiro, Valverde, Ødegaard; Rodrygo, Vinícius i Benzema.

Z drugiej strony pojawia się dylemat, bowiem Zizou nadal jest bardzo przywiązany do stylu, dzięki któremu odniósł sukces, a także piłkarzy, którzy się do niego przyczynili. Trio Casemiro, Kroos i Modrić, które w latach 2016–2018 trzęsło Europą, nadal ma wiele do zaoferowania, aby rozpocząć sezon w wyjściowym składzie. Zidane ufa im bardziej niż komukolwiek innemu, a na dodatek wrócili z wakacji w bardzo dobrej dyspozycji. Kroos i Modrić nie dają mu wigoru Valverde i Ødegaarda, ale oferują większą kontrolę nad grę, tak jak lubi to Francuz.

Gdyby szkoleniowiec zdecydował się na najbardziej konserwatywne ustawienie, posłałby do gry taką jedenastkę: Courtois; Carvajal, Varane, Ramos, Marcelo; Casemiro, Kroos, Modrić; Isco, Hazard i Benzema. Pewna drużyna, która z pewnością wygrałaby wiele meczów, ale wydaje się, że brak już jej takiej werwy, żeby odnieść sukces na Starym Kontynencie. Możliwe, że Zidane spróbuje wymieszać oba składy, bo rzadko powtarza wszystkie nazwiska w składzie. Obecnie dyskusja dotyczy jednak tego, na którą stronę przechyli się waga, czy będzie to młodość czy może jednak wieloeltnie doświadczenie.