Dobra obrona, jeszcze lepszy atak

Poniższą analizę taktyczną dla dziennika MARCA wykonał Enrique Ortego. Dołączono do niej zamieszczone niżej obrazki taktyczne z grą Juve w ataku i obronie oraz zachowaniem przy rożnych.

Fabio Capello określa Juventus jako ekipę-walczaka. To sprawiedliwa ocena. Włoch doskonale zna takie zespoły. Rywal Królewskich to przede wszystkim właśnie zespół. Zwarty blok, który na podstawie doskonale zorganizowanej defensywy przechodzi do ataku, stawiając na wyjście wieloma zawodnikami przez wypracowane na treningach ruchy. Można powiedzieć, że to drużyna laboratoryjna.

1. Wielofunkcyjne wytyczne taktyczne
Analiza taktyczna Juventusu może doprowadzić do błędnego wniosku, że Allegri nie może znaleźć ostatecznego rozwiązania. Jest przeciwnie. To prawda, że w swoim trzecim sezonie używał nawet siedmiu różnych systemów – nie ma błędu, siedmiu – ale w praktyce różnice są minimalne. Wszystko jest zaplanowane na podstawie podobnego planu, który opiera się na grze trójką lub czwórką obrońców. Po tym wyborze przychodzi dwójka lub trójka pomocników. Obecne bardziej ofensywne nastawienie nie stworzyło nierównowagi w obronie.

Juventus sezon kończył w systemie 4-2-3-1 i tak zagra dzisiaj, przechodząc łatwo na 3-4-2-1. Kluczowe są powroty nawet 8 zawodników z pola do obrony, w tym Mandžukicia. Z drugiej strony, przy szybkim wyjściu do ataku do pola karnego rywala potrafi dobiec sześciu graczy.

2. Dobrze wypracowane stałe fragmenty
Stara Dama mocno dba o ten aspekt gry. Przy rożnych i wolnych w bocznych sektorach obrona jest mieszana. Tylko Dybala nie ma obowiązków w polu karnym i swobodnie wybiera pozycję do przejęcie wybitej piłki. Dwóch graczy staje w polu bramkarza, odpuszczone są słupki, a kryje się tylu graczy rywala, ilu pojawi się w polu karnym. Jeśli ktoś jest wolny, to staje przy pierwszym słupku. Juve może jednak cierpieć przy tak grającym głową Realu.

Wiele ekip ma problem z atakowaniem piłki tak samo w defensywie i w ofensywie. Jeśli w obronie Włosi mają z tym problem, moc w ataku jest ogromna. Wykonawcy to Dybala i Pjanić, którzy szukają sześciu podłączających się zawodników. Najczęstszą taktyką Juve jest wybieganie trzech graczy na pierwszy słupek i posyłanie piłki na drugi, gdzie pozycji szukają Chiellini i Bonucci. Wybloki, ciąganie za koszulki, zasłony, łokcie… Używa się wszystkiego. W tym wszystkim swojej pozycji swobodnie szuka też Higuaín.

3. Cuadrado, dwunasty zawodnik
Podstawowy zawodnik na ławce, który po wejściu ma ogromny wpływ na ofensywę. Kolumbijczyk został poszkodowanym po tym, jak Barzagli został włączony do defensywy, a prawe skrzydło przejął Alves. Trener nie stracił jednak do niego zaufania, bo praktycznie zawsze jest jego pierwszą zmianą. Cuadrado zdobył decydującą bramkę w Lyonie w fazie grupowej i to zaraz po wejściu. Do tego dołożył kluczowe bramki w lidze. Jego szybkość jest zabójcza. Nadaje drużynie maksymalną szerokość i ma tylko jedno ograniczenie od trenera, który pozwala mu na dryblingi dopiero wtedy, gdy wejdzie w ostatnie 30 metrów połowy rywala.

4. Dybala i Mandžukić, każdy robi swoje
Real musi kontrolować strefy wpływów obu tych graczy, którzy są zupełnie inni, ale tak samo ważni dla kolektywu. Pierwszy mecz z Barceloną musi skłonić Zidane'a do uważnego krycia Dybali. Nie za bardzo włącza się do rozgrywania, ale kiedy dostaje piłkę, tworzy różnicę.

Chorwat może być dużym problemem, jeśli odpowiednio nie odczytuje się strefy jego wpływów. Ciągle zbiega w pole karne i lepiej, żeby ścierał się z Varane'em niż z Carvajalem i Modriciem.

Taktyczne obrazki można znaleźć tutaj.