Monsieur Camavinga

Eduardo Camavinga wrócił do gry w reprezentacji Francji po Mistrzostwach Świata w Katarze z przekonaniem, że po raz kolejny będzie odgrywał drugorzędną rolę. Zwrócił na to uwagę sam Didier Deschamps, który z pewnością nie był zbyt dokładny w swoim komentarzu dotyczącym piłkarza Realu Madryt. Po występie na lewej obronie w finale mundialu przeciwko Argentynie selekcjoner miał zamiar wystawić go na tej samej pozycji w dwóch meczach, w których Les Bleus mierzyli się z Holandią i Irlandią. „Poradził sobie bardzo dobrze jako boczny obrońca w Realu Madryt i bardzo dobrze rozwija się w środku pola. Jeśli go tam wystawiam, to dlatego, że daje mi teraz większe bezpieczeństwo na tej pozycji”, powiedział Deschamps.

Kolejna lekcja francuskiego
Camavinga nie potrzebował jednak wiele, by podważyć słowa swojego trenera. Wcześniej podobny los spotkał Carlo Ancelottiego, który również ustawiał go na lewej stronie defensywy wobec kontuzji Ferlanda Mendy’ego i Davida Alaby, ale skończyło się na wywalczeniu przez młodego Francuza miejsca w podstawowym składzie w drugiej linii przed przerwą na kadrę. A teraz w ten sposób przekonał Didiera Deschampsa.

W pierwszym spotkaniu z Holandią były zawodnik Rennes wszedł na boisko w drugiej połowie, zmieniając Auréliena Tchouaméniego, swojego kolegę z klubowej szatni, i już wtedy pozostawił po sobie pozytywne odczucia. Na tyle pozytywne, że selekcjoner Francuzów zdecydował się uwzględnić go w wyjściowej jedenastce na starcie z Irlandią na pozycji pivota, sadzając tym samym na ławce Tchouaméniego. Camavinga zebrał dobre oceny za swój występ i był chwalony przez większość francuskich gazet.

Podobnie jak zazwyczaj ma to miejsce w barwach Królewskich, 20-latek pokazał wielką osobowość, mimo swojego wieku, bez strachu wyprowadzając piłkę z pełną jej kontrolą, łamiąc linie i zachowując koncentrację przy wypełnianiu zadań środkowego pomocnika.

Mecz z Irlandią być może stanie się jego najważniejszym występem dla Francji. Tym, który definitywnie ugruntuje jego pozycję w składzie Deschampsa, który we wrześniu 2020 roku w rywalizacji z Chorwacją dał mu szansę debiutu w drużynie narodowej w wieku zaledwie 17 lat, co uczyniło go najmłodszym graczem, który zagrał dla Trójkolorowych w XXI wieku i najmłodszym od 1945 roku. Wyprzedził pod tym względem Maryana Wisniewskiego, który zadebiutował w wieku 18 lat i dwóch dni w 1955 roku, podczas gdy Eduardo zrobił to w wieku 17 lat i 9 miesięcy.

Dylemat Deschampsa dylematem Ancelottiego
Po meczu media zgodnie z przewidywaniami wróciły z pretensjami dotyczącymi Camavingi formułowanymi w kierunku Deschampsa, jako że stało się jasne, że jako lewy obrońca nie pokaże pełni swojego potencjału. „Jedno nie wyklucza drugiego. Przede wszystkim był środkowym pomocnikiem, który miał zdolność do bycia bardzo dobrym na lewej obronie. Chciałem wykorzystać jego jakość techniczną i pewność siebie w tym momencie dla gry zespołu. Mam nadzieję, że będą inne rozwiązania na lewej stronie, ale opcja z nim na tej pozycji jest bardzo dobra, jeśli będzie to konieczne”, stawiał na swoim francuski selekcjoner.

Po powrocie do zmagań klubowych w tym tygodniu okaże się, jak z tym samym problemem poradzi sobie Ancelotti. Tchouaméni doświadczył już utraty miejsca na pozycji defensywnego pomocnika na rzecz swojego rodaka zarówno w klubie, jak i w reprezentacji. Carletto mógłby posyłać do boju ich obu jednocześnie, ale to prawdopodobnie zmusiłoby go do zmiany systemu gry.