Camavinga: Gdybym chciał naśladować Modricia, to pokręciłbym kostki

– Przed moim pierwszym treningiem w Realu Madryt powiedziałem sobie: „Eduardo, spróbuj być jak najkrócej w środku ronda”. I mogę ci od razu powiedzieć, że nie odniosłem pod tym względem sukcesu. (śmiech) Zaskoczyło mnie to, na jakiej prędkości wymieniane są tutaj podania.

– Po wygraniu Superpucharu Hiszpanii zdałem sobie sprawę, że tutaj wszystko będzie wyglądało zupełnie inaczej. W Rennes nawet gdy wygrywaliśmy pojedynczy mecz, to potrafiliśmy świętować na różne sposoby. (śmiech) A tutaj czas na pokazywanie emocji jest po naprawdę wielkich i ważnych triumfach.

– David Alaba to świetny gość, wszyscy ci to powiedzą. (śmiech) A na poważnie, on bardzo dużo z tobą rozmawia i zawsze ci pomaga. Mamy bardzo dobre relacje. Mogę cię zapewnić, że jeśli robię coś źle, to on szybko ustawia mnie do pionu.

– Relacje z weteranami? Szczerze mówiąc, to bez żadnych wyjątków wszyscy bardzo dobrze mnie przyjęli. Ponadto uważam, że sam jestem dosyć otwarty i szybko nawiązuję relacje, co? Gdy mam jakieś pytanie, to po prostu pytam. Czy to Toni, Luka czy ktoś inny. A gdy sam podchodzisz do innych, to reszta również łatwiej otwiera się na ciebie.

– Modrić? Praca u boku takich zawodników to wielka okazja do nauki. Luka ma ten instynkt, tę wizję gry, która… Uff. Nie bez powodu dostał Złotą Piłkę. Zewnętrzną częścią stopy potrafi robić takie rzeczy… Uff. Gdybym ja chciał tego spróbować, to pokręciłbym kostki. (śmiech). Ponadto on broni tak samo jako atakuje. Inspiruję się na tym, jak porusza się po boisku.

– Podania Toniego to istne szaleństwo. Widzisz to w trakcie meczów, ale na treningach jest jeszcze lepiej. Patrzysz na to wszystko i sam chcesz to robić. Natomiast gdy gram jako szóstka, to Case powtarza mi, abym zachowywał spokój. Ponadto mówi mi, abym wystrzegał się szybkich żółtych kartek, ponieważ to zmusza cię do zmiany sposobu gry.

– Gra w Realu Madryt w tak młodym wieku? Wiem, wiem, codziennie mi o tym mówią. Ale ja jestem typem człowieka, który do pewnych kwestii potrafi podejść z lekką obojętnością. Nie chcę przez to powiedzieć, że to mnie w ogóle nie obchodzi, ale to pomaga. Nie nakładać na siebie zbyt dużej presji… Wcześniej wyglądało to u mnie zupełnie inaczej! Zwłaszcza gdy miałem dwanaście czy trzynaście lat. Ale gdy zaczynasz rozumieć to, co możesz i co powinieneś robić na boisku, to wszystko się zmienia. Nie wiem, jak to dobrze wyjaśnić. Ale później, czy grasz w Realu Madryt, czy w jakimkolwiek innym miejscu, liczy się tylko piłka. I nie patrzysz wtedy na klub, na stadion, na rywala… Czy te osiem miesięcy w Realu Madryt jakoś mnie zmieniło? Tak, gdy oglądam swoje występy na powtórkach, to zaczynam zdawać sobie sprawę z decyzji, jaką podjąłem.

– Mój rozwój w roli piłkarza? Wcześniej w ogóle nie broniłem. Zapytaj Mathieu Le Scorneta [osoba odpowiedzialna za sprowadzenie Camavingi do Rennes – przyp. red.]. Ale później, już w Rennes zacząłem zasuwać w obronie jak szalony. Kopałem wszystkich po nogach! Stałem się innym piłkarzem. Wtedy wszystko się zmieniło. Presja przechodziła w adrenalinę. Już nigdy więcej nie miałem ściśniętego żołądka czy strachu przed tym, że zrobię coś źle.