Real Madryt wygrał po dogrywce z Barceloną 3:2. Poniżej prezentujemy oceny, jakie zawodnikom Królewskich wystawili redaktorzy i użytkownicy RealMadryt.pl. Skala 1-6.
Fot. Gouda
1. Courtois
Wpuścił dwa gole, ale nie miał przy nich żadnych szans. Nawet Luuk de Jong był zaskoczony tym, że piłka wylądowała w bramce, a uderzenie Ansu Fatiego z takiej odległości było niemal niemożliwe do obrony. Poza tym Courtois dobrze się spisywał. Obronił dwa strzały właśnie Luuka de Jonga głową dzięki dobremu ustawieniu, do tego poradził sobie z próbą Busquetsa zza pola karnego, zatrzymał też Dembélé. Był bardzo często wykorzystywany przez partnerów z pola – miał więcej kontaktów z piłką niż Nacho, Modrić, Vinícius czy Benzema.
Miał niełatwe zadanie radzenia sobie z Dembélé i Albą. Trudno go za to szczególnie chwalić, bo obaj bardzo często mieli mnóstwo miejsca na dośrodkowania, co oczywiście nie spada wyłącznie na barki Daniego. Przy golu na 1:1 mógł zareagować nieco lepiej, choć w tym przypadku także nie można wskazać w nim głównego winowajcy. Momentami było widać, że brakuje mu nieco rytmu meczowego, ale w swojej najważniejszej akcji zachował się bardzo dobrze. W 72. minucie mocno wstrzelił piłkę w pole karne, dzięki czemu Benzema mógł ponownie dać Królewskim prowadzenie.
Zasłużyłby na bardzo wysoką ocenę, gdybyśmy wycięli akcje bramkowe rywala. Ale Militão jest obrońcą i w przeciwieństwie do napastników każdy błąd może natychmiast zapaść w pamięć. Tak też było z akcją, po której padł gol na 1:1. Militão nie widział albo zlekceważył napastnika Barcelony, przez co go nabił. Mógł zachować się lepiej także przy drugim trafieniu, ale jego pomyłka nie była już tak ewidentna. Poza tymi dwiema akcjami grał… bardzo dobrze. Dobrze wybijał piłki z pola karnego, nie dawał się mijać i był liderem defensywy. Mimo wszystko po takim występie ogólna ocena nie może być dobra.
Ograniczał się do grania prostego futbolu, co wcale nie było złym wyborem. Rzadko tracił piłkę, w obronie też nie popełniał wielu błędów i wybijał to, co akurat trzeba było wybić. W jednej akcji w ostatniej chwili wyłuskał piłkę spod nóg Pedriego, gdy istniało spore niebezpieczeństwo pod bramką Courtois. Nie było to wielkie spotkanie Nacho, ale większość rzeczy robił przynajmniej poprawnie. Jak to on.
Nie można mu nic zarzucić. W defensywie nie pozwalał rywalom na wiele. Ani Alves, ani Ferran, ani Abde nie mogli poszaleć sobie na jego stronie. Wygrywał tam pojedynek za pojedynkiem, dopóki oczywiście rywale w ogóle pojawiali się w tej strefie. Sam dość szybko ich do tego zniechęcił. Brawa należą mu się też za grę do przodu. Miał duży udział przy golu na 2:1, gdy minął Alvesa i dograł do Benzemy.
Zaliczył kolejny nieoczywisty występ, po którym bardzo trudno jednoznacznie go ocenić. Zbyt łatwo dawał się ogrywać w środkowej strefie, brakowało mu skuteczności w próbach odbioru piłki. W decydującej akcji z trafieniem na 3:2 wykonał jednak znakomitą robotę, uprzedzając Albę. Później odegrał do Rodrygo, a resztę już wszyscy dobrze znamy. Nie było więc idealnie, ale swoją cegiełkę do tego triumfu mimo wszystko dołożył.
Jako jeden z nielicznych zawodników w słabych momentach potrafił dać drużynie oddech. Brał grę na siebie, utrzymywał się przy piłce, grał po prostu mądrze. Próbował na początku meczu szukać Viníciusa i wykorzystywać miejsce zostawiane przez zawodników Barcelony. Miał też udział przy pierwszym golu. Spotkanie kosztowało go jednak sporo sił.
Poza wieloma akcjami, w których grał w standardowy dla siebie sposób, momentami wyglądał na nieskoncentrowanego. Przegrał kilka pojedynków z Gavim, a powrót do spotkania też go trochę kosztował. Co może zaskakiwać, zaliczył tyle samo udanych interwencji w defensywie co Casemiro (5).
Nie był przywiązany do skrzydła i sam szukał rozwiązania. Jego uderzenia były jednak albo za słabe, albo niecelne. Dobrze potrafił się znaleźć w odpowiednim miejscu, ale celownik nie był dobrze ustawiony. Marco ma za sobą dość przeciętny występ, zwłaszcza że jego postawa w obronie pozostawiała wiele do życzenia.
Zrobił swoje. Strzelił gola i dał kibicom powód, by mogli zagwizdać z uznaniem. Mimo wszystko nie był to rewelacyjny mecz Brazylijczyka. Tracił sporo piłek, ale też często był zatrzymywany nieprzepisowo, co nie zawsze niestety sędzia widział. Warto go też pochwalić za zachowanie przy trzecim golu. Nie podpalił się, pozostawił piłkę, a Valverde wykończył akcję.
Stwarzał duże zagrożenie pod bramką Ter Stegena. Ma ogromny udział przy pierwszym trafieniu (odbiór i asysta), drugiego strzelił sam, a chwilę wcześniej ograł Araújo, ale zabrakło mu precyzji, bo piłka trafiła wtedy w słupek. Mimo doskonałych liczb było sporo sytuacji, w których nie wybierał dobrych rozwiązań. W końcówce był już prawdopodobnie zmęczony, bo coraz częściej przegrywał pojedynki ze stoperami Barcelony. A mimo to w ostatniej akcji meczu powinien dopisać sobie jeszcze jedną asystę, gdyby tylko Rodrygo zachował się inaczej.
Już chwilę po wejściu mógł mieć na koncie asystę, gdyby Benzema pokonał Ter Stegena. Dobrze wszedł w mecz, nie bał się pojedynków, grał odważniej niż Asensio, za którego pojawił się na boisku. Popisał się też świetną piętką i zaliczył bardzo przytomną asystę. Mógł być tym, który wydaje wyrok, ale w doskonałej sytuacji uderzył obok słupka. To jednak nie znaczy, że dał słabą zmianę. Za to gdyby trafił, może niektórzy nie pękaliby z dumy po spotkaniu, w którym stracili 4 gole.
Tuż po wejściu na boisko zatrzymał Memphisa, piłka wylądowała na rzucie rożnym, po którym Katalończycy strzelili gola na 2:2. Wszedł po to, by pomóc w utrzymaniu rezultatu, a właściwie od razu – nie z jego winy rzecz jasna – plan wziął w łeb. Fede na szczęście się nie poddał, robił swoje do końca spotkania, a w odpowiednim momencie podłączył się do przodu i ponownie spędzanie 12 stycznia w Arabii Saudyjskiej okazało się strzałem w dziesiątkę. Dwa lata temu zatrzymał Moratę, a teraz wysłał do domu Barcelonę.
Zaskakująco dobrze spisał się Lucas, który zmienił Carvajala przed pierwszą połową dogrywki. Był uważny w obronie, spokojny i uważny w ataku. Nie skupiał się wyłącznie na defensywie, posłał świetne długie podanie do Benzemy, a w sytuacji Rodrygo dał Brazylijczykowi możliwość podania. Gdybyśmy mieli oceniać poszczególne pozycje na podstawie wyłącznie tego jednego meczu, prawa strona obrony nie byłaby żadnym zmartwieniem.
Po dobrym początku, w którym Real tworzył dobre okazje i wykorzystywał mankamenty u rywala, coś się zmieniło. Jego dr się cofnął i nie potrafił odpowiedzieć pomimo ostrzeżeń w postaci strzałów De Jonga. Nie jest oczywiście winą trenera błąd indywidualny w połączeniu z ogromnym pechem. Można za to zastanawiać się, dlaczego nie potrafił wcześniej zareagować na złe momenty Realu. A koniec końców przy golu na 3:2 największy udział mieli dwaj rezerwowi…
José Luis Munuera Montero spisał się w kratkę. Z jednej strony uniknął kontrowersji, przez które jego nazwisko pojawiałoby się na okładkach gazet. To jednak raczej zasługa zawodników, którzy nie wyczyniali cudów w swoich polach karnych. Z drugiej strony Andaluzyjczyk dawał sporo szans i długo czekał z kartkami. Trudno zrozumieć, dlaczego Gavi, Araújo czy Busquets uniknęli w tym spotkaniu kar indywidualnych. Zwłaszcza zachowanie tego ostatniego było brzydkie, a arbiter ustawił się zaledwie kilka metrów od tej sytuacji.
Reklamy są jedyną formą, jaka pozwala nam utrzymywać portal, płacić za serwery czy wykorzystywanie zdjęć, by codziennie dostarczyć Ci sporą porcję informacji o Realu Madryt. Dlatego prosimy Cię o wyłączenie AdBlocka, jeśli w pełni chcesz cieszyć się możliwościami nowej strony i korzystać z naszej pracy. Gracias!
Komentarze