Ofensywna zuchwałość Napoli nie ma granic

Poniższą analizę dla dziennika MARCA wykonał Enrique Ortego. Dołączono do niej tę grafikę z ustawieniem Napoli.

Na wstępie, by kibic mógł zdać sobie sprawę, kto odwiedza dzisiaj Santiago Bernabéu, trzeba zaznaczyć, że Napoli to drużyna, którą stworzono do atakowania. Jej zuchwałość w ofensywie nie ma granic, a wśród wielu zalet ukrywa się najważniejsza wada: podejmowane ryzyko, które pasuje rywalom z odpowiednią jakością, potrafiącym odpowiednio wykorzystać miejsce za plecami obrony. Maurizio Sarri nie zna jednak innego sposobu na grę. Pepe Reinie przypomina Luisa Aragonésa przez swoją osobowość, mocny charakter, zdolność do przekazania swojej wizji, takt i mądrość w prowadzeniu szatni. 58-latek przeszedł przez wszystkie ligowe szczeble we Włoszech zanim zastąpił w Neapolu Rafę Beníteza.

Nie należy wykluczać, że Napoli, które nie przegrało od 18 meczów (12 wygranych i 6 remisów), jednak dopadnie trema przed grą na takiej scenie czy po prostu przygniecie je presja wynikająca z gry z Realem Madryt. Może po prostu Włosi zanotują słabszy wieczór, ale można być pewnym, że nie zrezygnuje ze swoich zasad. Obsesja trenera objawia się w tym, że zespół gra praktycznie na pamięć i potrafi doskonale radzić sobie i w rozegraniu, i kontrze. Ta ekipa wykorzystuje różne założenia, kiedy tylko uznaje to za stosowne.

Ustawienie taktyczne: 4-3-3
Z podstawy, jaką jest system 4-3-3, Napoli potrafi przejść do obrony złożonej nawet z sześciu graczy (dołączają skrzydłowi Insigne i Callejón) czy ustawienia 4-2-3-1, kiedy jeden z bocznych środkowych pomocników (Allan lub Zieliński) zostaje na wysokości środkowego pomocnika (Diawary lub Jorginho), a Hamšík przechodzi w strefę mediapunty. Oglądanie meczów Napoli to dobra zabawa właśnie ze względu na różnorodność. Włosi cały czas starają się pozostawiać na połowie rywala nawet siedmiu zawodników. Szybko atakują wolną przestrzeń, a w pole karne rywala potrafią dojść przez trzy podania (Reina uruchamia naprawdę szalone kontry). Przy tym są także zdolni do uspokojenia sytuacji i rozgrywania od boku do boku. Zawsze blisko piłki jest kilku zawodników, pokazujących się do gry. To wszystko przy formacjach ustawionych blisko siebie i skróconej drużynie.

Gra w obronie
Przy tym wszystkim zespół wiele kosztują powroty. Napoli atakuje rywala od pierwszego piłkarza, który u niego rozgrywa. Pressing jest bardzo wysoki. Najaktywniejsi są Callejón i Insigne, a pomagają im Mertens i Hamšík. To bardzo aktywna praca, w której na końcu uczestniczy cały zespół. Celem jest jak najszybszy odbiór. Jeśli to się udaje, od razu szuka się zagrania na wolną przestrzeń, chociaż czasami wybiera się wariant ze wstrzymaniem akcji i szukaniem ciągłości. Jeśli pierwszy pressing nie wychodzi, drużyna wraca na swoją połowę, odbudowuje ustawienie i przeprowadza drugą próbę.

W tym niskim pressingu Napoli cierpi dużo bardziej. Często ekipa łamie się na dwie części, boczni obrońcy są zostawiani sami sobie, a stoperzy nie mogą im pomóc, zostając z atakującymi. Wydaje się, że pod tym względem słabsza jest lewa strona drużyna. Albiol i Koulibaly są prawonożni. Ten drugi trochę lepiej dostosowuje się do gry na lewym boku i bierze na siebie wyprowadzanie akcji. Obaj są jednak dosyć wolni.

Gra w ataku
Zawsze stawia się na krótkie podania. Akcję wyprowadzają stoperzy aż znajdą jednego z pomocników. Z Jorginho to rozegranie jest czystsze. Boczni obrońcy otwierają swoje skrzydła, ale jeśli chodzi o wysokość, starają się trzymać raczej linii piłki. Największą bronią Napoli są prostopadłe piłki i maksymalna głębokość gry. Włosi nie potrzebują za wielu podań, by podejść pod kole karne, ale robią to raczej właśnie akcjami drużynowymi, a nie indywidualnymi.

W ofensywie mocniejsza jest lewa flanka, gdzie grają Ghoulam, Hamšík, Insigne i Mertens. Ten ostatni jest graczem lewej flanki i zbiega na bok ze środka ataku, szukając rozrywania defensywy rywala. To pułapka na przeciwnika, który wybiegając za Belgiem, zostawia miejsce na wejścia Callejóna. Za Hiszpana na prawe skrzydło wbiega Hysaj, który czeka na drugie piłki lub zamknięcie akcji na drugim słupku. Mertens, wielkie odkrycie w ofensywie w tym sezonie, szuka raczej odklejenia się od stoperów i nigdy nie stoi. Potrafi pojawić się w każdej strefie.

Gra przy stałych fragmentach
Sarri ma przydomek mister33. Właśnie tyle wariantów ma posiadać na stałe fragmenty, chociaż niektórzy twierdzą, że opcji jest nawet 50. Rożne i wolne z bocznych sektorów broni strefą, ale nie będzie zaskoczeniem, jeśli Ramos i Cristiano dostaną krycie indywidualne. Jeden gracz na słupku, jeden wysunięty w kierunku piłki, pięciu lub sześciu na granicy pola bramkarza i dwóch czekających na wybicie. Jeśli chodzi o atak, ofensywna trójka jest dosyć niska, więc Sarri szuka bardziej stref, w których przeciwnik ma problemy. Wszystko podparte jest dokładnymi analizami, a na treningach wykorzystywane są nawet drony, które pozwalają na uzyskanie bardziej dydaktycznych obrazków.

Po dwie opcje i jeden odnośnik
Jeśli chodzi o bardziej defensywnego pomocnika, to w tym sezonie tę rolę dzielą między sobą Jorginho i Diawara. Brazylijczyk oferuje lepsze rozegranie i większą ciągłość gry. Gwinejczyk ma lepsze warunki fizyczne i lepiej radzi sobie w wysokim pressingu czy odbiorze.

Drugi pomocnik wybierany jest z pary Allan-Zieliński. Jeśli Sarri będzie chciał wzmocnić defensywę, wybierze Brazylijczyka, który lubi grać blisko Jorginho. Jeśli postawi na atak i głębokość gry, od pierwszej minuty zobaczymy Polaka.

Pewne miejsce w składzie ma za to Hamšík. Kapitanowi Napoli brakuje już tylko sześciu goli do rekordowego osiągnięcia Maradony (115 trafień). Słowak stał najważniejszym elementem zespołu, szczególnie w ofensywie, chociaż w ostatnich latach jego pozycja trochę oddaliła się od pola karnego. Obecnie znajduje się w bardzo dobrej formie, a w tym sezonie w 31 meczach zanotował 11 bramek i 8 asyst.