Ayoba Mundialeiro! - dzień 23

Celestes - Oranje 2:3

Panie, dawniej to była Holandia! Jak Cryuff w 1974 czarował, Neeskens dogrywał, Van Hanegem piłkę podawał. Albo cztery lata później, albo w 1988, gdy Van Basten strzelał, a Gullit, Rijkaard i Koeman rywali tumanili. A w latach dziewięćdziesiątych? Bergkamp, Seedorf, Davids, De Boery, Overmars, Kluivert... Jak oni grali, jak na Mundialach przegrywali.

A teraz? Teraz mamy defensywę złożoną z obrońców indywidualnie słabszych o co najmniej klasę, a grającą o klasę lepiej od wszystkich tamtych sprzed lat. Mamy boiskowego brutala Van Bommela i niezmordowanego De Jonga, którzy z futbolową wirtuozerią mają tyle wspólnego, co magnetofon szpulowy z odtwarzaczem DVD. Mamy jednonogiego Arjena, Wesleya, który strzela, bo mu się piłka od innych odbija i Van Persiego. Jak można go porównać do Bergkampa, Kluiverta czy Van Nistelrooya? Na przeciwległym końcu boiska stoi jakiś Stekelemburg, gdzie mu tam do Van der Saara. Trenerem Van Marwijk. To już nawet Leo Beenhakker cieszy się wśród rodaków większą estymą.

Na pozór wszystko na opak. A może Holendrzy wreszcie znaleźli mistrzowską formułę i tak trudno ich teraz pokonać? Na Mundialu zwycięstwa kolekcjonują nałogowo, przed Mundialem używali sobie tak samo.

Jeżeli ktoś gdzieś na chwilę niedomaga, temu zawsze Kuyt przybiega z pomocą. Jedno, dwa zagrania Sneijdera czy kopnięcia Robbena rozstrzygają mecze. Jeżeli rywal wychodzi z akcją, Van Bommel z De Jongiem, albo akcję przetną, albo piłkę odbiorą, albo biedaka przewrócą. Defensywa potrafi ukryć swe braki i niedomagania, a to cecha spotykana jedynie u zespołów wielkich, świadomych swojej wartości. I podobno wreszcie Holendrzy się nie kłócą.

A że grą nie porywają? Gdy zdarzało im się porywać w ostatnich latach, wcale nie tak często, jak się powszechnie uważa, na Mundialach przegrywali. Ponadto wciąż mają to "depnięcie", które potrafiło zmieszać i Brazylię, i Urugwaj. I wbrew pozorom wcale nie grają bardziej defensywnie niż dawniej. Na tyłach i w środkowej strefie boiska odpowiedzialnej za defensywę grają po prostu uważniej. W ofensywie inicjatywę przejmują na tyle, na ile wymaga tego rozwój sytuacji na boisku. Wiedzą, kiedy rywala przycisnąć, a kiedy cofnąć szeregi.

I mają dwóch zawodników, którzy wczorajszym meczem oficjalnie podpisali się pod podaniem o Złotą Piłkę. Zamiast gołą klatą błyszczą łysiną, zamiast wikłać się messipodobne dryblingi coraz częściej wolą jednym precyzyjnym zagraniem rozstrzygać losy meczów. Goli i asyst zaliczyli w tym sezonie ogrom. I wygrali wszystko, co było w ostatnich dwunastu miesiącach do wygrania. Został im jeszcze finał Mistrzostw Świata.

Słowo o walczącym Urugwaju - czy J.R.R. Tolkienowi, gdy wymyślał wojownikówUruk-hai, nie kołatała się po głowie nazwa ojczyzny Forlána i kompanów? Tak samo nieustraszeni, nigdy się nie męczący, w każdym meczu walczyli do końca i po ostatnie dechy płuc. Czy to z Koreą, z Ghaną i wczoraj z Holandią. Szli po wszystko, nie zostawiali jeńców. W końcu polegli, lecz w boju o brąz wstaną raz jeszcze. Oni naprawdę mają w sobie ducha legendarnych urugwajskich Indian Charrúas.

Grał Merengue:

	Urugwaj - Holandia 2:3
Minuty	49
Gole	0
Strzały	2
Asysty	0
Podania kluczowe	0
Odbiory	3
Straty	6
Faulował	0
Faulowany	1
Kartki	-