Oscar dla najlepszej drużyny

Blisko czterdzieści strzałów oddał Real Madryt profesora Pellegriniego, aby pokonać Palopa, który urósł już do miana legendy. Bernabéu osiągnęło ekstazę dzięki remontadzie, która będzie jeszcze na długo zapamiętana. Liderzy i respekt innych. Barço, spójrz w lusterko wsteczne... - pisze Tomás Roncero, znany ze swoich radykalnych poglądów dziennikarz madryckiej gazety sportowej AS.

Ekstaza. Dzięki takim wieczorom jak wczoraj, miliony dziadków, rodziców i dzieci są za Madrytem i są dumni, mogąc śpiewać to w cztery strony świata. Przy 0-2 i z Palopem z planem "Del Bosque, zabierz mnie na Mundial" każda inna ekipa oddałaby broń i nadstawiła drugi policzek. Ale te barwy mają jedną przewagę, którą mogą zrozumieć jedynie ci, którzy im hołdują już 108 lat (wszystkiego najlepszego!). Dzięki Schuster, że ośmieliłeś się powiedzieć, iż ten Real to tabletka nasenna. Od wtedy wydaje się, że chłopcy Pellegriniego zostali zamknięci w bańce chronionej przez bóstwo. Grają jak stado wygłodniałych lwów w poszukiwaniu ofiary. Zajmują strefy ataku z niesamowitą prędkością. Rozpalają do czerwoności buty Higuaína, aby zamienić w wióry słupki bramki pobłogosławionej przez Świętego Palopa. Tarzan Ramos się mnoży aż do przeistoczenia się w smoka o tysiącu głów. Cristiano próbuje i próbuje, żeby tylko zamienić się w wyrzutnię, która rozbije murującą się ekipę Jiméneza. Guti narysował blady świt dzięki swym umiejętnościom, które znajdują się w jego uprzywilejowanej głowie. Xabi mści się z mechaniczną precyzją za swojego samobója (Pellegrini, masz konkurencję). To wszystko było cudownym szaleństwem, w którym uczestniczyło 82.000 osób znajdujących się w ekstazie podczas podziwiania najlepszego spektaklu, jaki można obecnie zobaczyć na jakimkolwiek boisku. LIDERZY!

Unik. Dwie godziny przed heroiczną remontadą spotkałem się w sercu kawiarni California z rozentuzjazmowanymi peńistami z Eibar, Gavy, Valdemoro, Brugii (ĄBalbino, talizman!), Chamartín de Utiel (Walencja), Calandy (Teruel), Herencii (moja miejscowość), Alboxu (ĄNiech żyje Almería i mistrz Lillo!), Alamedy de Osuny, Alfaro, Fragi, Cocentainy, Pedro Bernardo (Ávila), Torremejíi i Navalvillar de Pela (Badajoz). Madridismo krzyczało dumnie, patrząc na ekipę, która kąsa, nie odpuszcza, daje przykład, wybucha, emocjonuje i rozkochuje w sobie. Nawet, jeśli Villarato nie zamierza zrezygnować. Nie można jednak z drugiej strony przymykać oczu na bohaterstwo, które może stworzyć kolejną legendę. Niezwyciężeni na Bernabéu (13 wygranych na 13 spotkań). Nowy raj znajduje się przy Castellana.

Oscary. Sunset Boulevard i tamtejszy czerwony dywan powinny ugościć zawodników Realu. Niech dadzą Realowi Madryt Oscara jako najlepszej drużynie, Pellegriniemu za najlepszy scenariusz adaptowany, Cristiano jako najlepszemu aktorowi pierwszoplanowemu, Higuaínowi jako najlepszemu aktorowi drugoplanowemu (Pipita ze złota!), Gutiemu za najlepszy film krótkometrażowy (pół godziny wystarczyło mu, aby pokazać, na co go stać), Drago za najlepszą charakteryzację (gol na 0-2 był tak zwodniczy, że aż niesprawiedliwy) i Van der Vaartowi za najlepszy dźwięk, który został wydobyty z Bernabéu dzięki jego agonicznemu strzałowi.

Drżyj, Lyonie! We środę powracają wielkie wieczory z europejską piłką. Lyon nie wie, co go czeka. Życie jest białe. Madrycie, kocham Cię. Na wieki.