Real Madryt przegrał u siebie z Barceloną 0:1 w pierwszym meczu 1/2 finału Pucharu Króla. Poniżej prezentujemy oceny, jakie zawodnikom Królewskich wystawili redaktorzy i użytkownicy RealMadryt.pl. Skala 1–6.
Fot. Gouda
1. Courtois
De facto skutecznie interweniował po strzale Kessiégo. Pech chciał, że później piłka odbiła się jeszcze od Militão i wpadła do siatki. I to by było na tyle. Trudno napisać więcej o występie belgijskiego bramkarza. Znów nie zachował czystego konta w Klasyku, a to, że skapitulował tylko raz zawdzięcza Ansu Fatiemu, który w kuriozalny sposób zablokował kolejne uderzenie Kessiégo najprawdopodobniej zmierzające do bramki.
Niby aktywny, niby dynamiczny, ale w ślad za działaniami całej drużyny – nic z tego nie było. W swoim starym stylu tradycyjnie próbował dośrodkowań w pole karne z bocznych stref boiska. I na siedem takich prób ani jedna nie dotarła do jakiegokolwiek adresata. Dodatkowo zmarnował dogodną okazję do strzelenia wyrównującego gola po znakomitym długim podaniu od Kroosa. Najlepszą akcją spotkania (albo raczej taką, która najbardziej zapadła w pamięć) w wykonaniu prawego obrońcy było starcie z Balde i pyskówka z Xavim.
Pechowy zdobywca samobójczej bramki, która rozstrzygnęła losy całego starcia. Ale odkładając na bok tę niefortunną sytuację, Brazylijczyk dobrze radził sobie w pojedynkach z graczami Barcelony. Dało się również zauważyć, że samobój mocno go rozjuszył, bo później kilka razy starał się zaznaczyć swoją obecność w ofensywie. Wykonał jeden imponujący rajd z piłką, po którym wywalczył rzut rożny. W końcówce uderzył z powietrza sprzed pola karnego, ale niestety w trybuny. Nie można go obarczyć winą za straconego gola, ponieważ tego typu sytuacje, bardziej przypominające bilard niż piłkę nożną, po prostu się zdarzają i są wpisane w ryzyko zawodowe podejmowane przez środkowego obrońcę.
Był na posterunku, kiedy był potrzebny, czyli szczególnie wtedy, gdy Barcelona próbowała dynamicznie przetransportować piłkę pod szesnastkę Królewskich. Aktywnie uczestniczył w rozegraniu piłki, ale odbywało się to raczej na zasadzie podań do najbliżej ustawionego kolegi z zespołu. W każdym razie nie popełnił żadnego rażącego błędu i wywiązywał się ze swoich obowiązków.
Z początku wychodził wysoko w celu zapewnienia wsparcia Viníciusowi, ale z czasem robił to coraz rzadziej. Zdecydowanie lepiej radził sobie z grą w tyłach. Obejrzał żółtą kartkę po faulu na Raphinhi. Jako pierwszy zszedł z boiska, ale raczej nie z powodu swojej słabej gry, a po prostu decyzji taktycznej trenera.
Zaczął wyśmienicie. Czystymi jak łza wślizgami dwukrotnie fenomenalnie odbierał piłkę zawodnikom Barcelony. Były to jednak dobre złego początki, bo to właśnie Francuz zanotował nieodpowiedzialną stratę, która doprowadziła do utraty bramki. W drugiej połowie ponownie w łatwy sposób stracił piłkę, ale tym razem wrócił się i sam naprawił swój błąd. Po wejściu na boisko Rodrygo został przesunięty na lewą stronę obrony. No i cóż, rozgrywał już o wiele lepsze zawody na tej pozycji.
Nie był na tyle decydujący, żeby odwrócić losy meczu. Zasadniczo w takich starciach powinniśmy wymagać od niego więcej z racji tego, że doskonale wiemy, na co go stać. Choć starał się, tego nie można Chorwatowi odebrać. Kiedy nie dało się po ziemi, próbował górą, ale jego dośrodkowania też nie przyniosły żadnego efektu. Oddał cztery strzały na bramkę, z czego jeden był niecelny, a trzy zostały zablokowanie przez piłkarzy Barcelony. Mógł trafić do siatki już po pierwszych trzydziestu sekundach, ale uniemożliwił mu to dobrze zamykający przestrzeń Koundé oraz przede wszystkim sędzia liniowy, który podniósł chorągiewkę, sygnalizując pozycję spaloną.
Dyskretny przez cały swój czas spędzony na boisku. Niemiec jest reżyserem gry Realu Madryt i jeżeli on nie wskakuje na swój poziom, jeśli chodzi o dystrybucję piłki, to niestety odbija się to na całej drużynie. Jego podania były celne, ale nie przyspieszały ani nie napędzały akcji ofensywnych. Genialnie dograł do Carvajala, ale ten wyraźnie przestrzelił. Irytowały rzuty rożne jego autorstwa, choć to akurat problem, z którym zmaga się od dłuższego czasu. W żadnym momencie nie narzucił tej rywalizacji swojego tempa i koniec końców został zmieniony.
Zawodnik, któremu chyba najbardziej wczoraj zależało. Nie twierdzimy, że innym w ogóle nie zależało, ale w przeciwieństwie do Fede nie sygnalizowali tego na tyle wyraźnie, by można było to dostrzec gołym okiem. Robił, co mógł, dwoił się i troił, walczył z dwoma, a czasami nawet trzema rywalami siedzącymi mu na plecach. Próbował zaskoczyć Ter Stegena uderzeniem przy bliższym słupku, ale Niemiec był czujny. Zanotował cztery kluczowe podania. Po raz kolejny harował jak wół, ale nie za bardzo miał z kim pograć, a po drugie – został skutecznie zneutralizowany przez gęsto ustawioną defensywę Katalończyków, przez co nie miał okazji do postraszenia swoimi ulubionymi strzałami z dystansu.
Araújo znów schował go do kieszeni. Brazylijczyk był przygaszony, nie mógł sobie znaleźć miejsca na boisku. W błyskotliwy sposób próbował zaskoczyć golkipera gości ciętym centrostrzałem. Jeszcze w pierwszej połowie uderzał na bramkę lewą nogą, ale ta próba była bardzo niecelna. Chciał skruszyć kataloński mur swoją dynamiką, jednak za każdym razem skutecznie utrudniali mu to nie tylko wspomniany Araújo, ale też Koundé. Kolejny raz w meczu o największym ciężarze gatunkowym zbyt mocno angażował się w kwestionowanie decyzji arbitra i manifestowanie swojego niezadowolenia. Vinícius wciąż musi pracować nad tym, by nie pozwalać się prowokować i nie zaprzątać sobie takimi rzeczami głowy w trakcie gry.
Duch. Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie. Bardzo słaby mecz kapitana Los Blancos. Co prawda trafił do siatki, ale co z tego, skoro przedtem spalił akcję i bramka słusznie nie została uznana. Nie atakował bliższego słupka przy wrzutkach, które w większości przypadków lądowały właśnie w tym miejscu. W wielu sytuacjach zwyczajnie brakowało go w polu karnym. Można było odnieść wrażenie, że Francuz sam nie daje sobie szansy na strzelenie gola. Wieczór do zapomnienia.
Bez tak potrzebnego wczoraj impulsu. Z drugiej strony bez żadnych klarownych szans na zdobycie bramki. W grze Rodrygo było wczoraj sporo niedokładności. Pod koniec meczu zdecydował się na strzał z dystansu, który niestety minął bramkę.
Nie wniósł do gry Królewskich absolutnie nic. Nawet kiedy mógł podjąć ryzyko i posłać prostopadłe podanie na połowę rywala, bał się to zrobić i wybierał bezpieczne, krótkie rozwiązania. Całkowicie bezbarwny podczas swoich 16 minut spędzonych na boisku.
Ancelotti posłał go na boisko w 84. minucie, mając w pamięci zapewne jego bohaterską reakcją z derbów Madrytu. Tym razem nie zaskoczył, choć odważnie walczył w powietrzu z zawodnikami Barcelony. Sęk w tym, że nie możemy oczekiwać, że 18-letni canterano będzie nam ratował wszystkie mecze, które nie układają się po naszej myśli.
Decyzje trenera
Co do wyjściowego składu raczej nie można było mieć żadnych obiekcji. Wydarzenia boiskowe zweryfikowały jednak plan przygotowany przez Ancelottiego na tę potyczkę. Była to niestety weryfikacja negatywna. Drużyna w wielu momentach była źle ustawiona, poszczególne linie znajdowały się zbyt daleko od siebie, a przy gęsto uformowanej defensywie Barcelony, broniącej praktycznie całym zespołem, właściwie uniemożliwiało to skonstruowanie składnej akcji. Carletto nie potrafił odpowiednio zareagować na uderzającą niemoc Królewskich. Drużyna wydawała się zaskoczona podejściem przeciwnika do tego starcia i nie potrafiła znaleźć na to antidotum. Wątpliwości budzą także roszady personalne dokonane przez Włocha. Dlaczego tylko trzy zmiany? Dlaczego na ławce zostali Asensio, a przede wszystkim Ceballos? Tego nie wiemy i się już nie dowiemy. Tym bardziej, że przecież według samego trenera Real rozegrał wczoraj dobry mecz.
José Luis Munuera Montero długo wstrzymywał się z pokazaniem żółtej kartki dla piłkarzy Barcelony. Zrobił to po raz pierwszy w 45. minucie, gdy ukarał Raphinhę. Bardziej jednak irytowało to, jak po kolejnych przewinieniach i brudnych gierkach oszczędzał Gaviego, który koniec końców wreszcie otrzymał napomnienie. W gruncie rzeczy madridistas powinni być mu jednak wdzięczni, że po zapasach, jakie urządzili sobie Vinícius i De Jong, Munuera Montero wlepił Brazylijczykowi tylko jedno żółtko, bo przy jego ostentacyjnych protestach kierowanych bezpośrednio do sędziego mógł zostać ukarany po raz drugi i wylecieć z boiska. 39-latek, w przeciwieństwie do atakującego Realu Madryt, zachował spokój i oszczędził go. Poza tym nie pomylił się w żadnej kluczowej sytuacji, podejmował słuszne decyzje i nie wypaczył rezultatu.
Reklamy są jedyną formą, jaka pozwala nam utrzymywać portal, płacić za serwery czy wykorzystywanie zdjęć, by codziennie dostarczyć Ci sporą porcję informacji o Realu Madryt. Dlatego prosimy Cię o wyłączenie AdBlocka, jeśli w pełni chcesz cieszyć się możliwościami nowej strony i korzystać z naszej pracy. Gracias!
Komentarze