Strach przed Bernabéu

Jeśli chodzi o niewytłumaczalne wydarzenia, żadne z nich nie oddaje lepiej tego, co dzieje się na Santiago Bernabéu podczas meczów Ligi Mistrzów, niż prorocze przesłanie Rodrygo Goesa. „Bóg spojrzał na mnie i powiedział: «Dziś jest twój dzień»”. Bohater meczu Realu Madryt z Manchesterem City w 26 spotkaniach Pucharu Europy strzelił 11 goli, a w pozostałych rozgrywkach zaledwie sześć. Boski apel wydaje się najbardziej wiarygodny w ezoterycznym świecie Królewskich, w którym mieszają się enigmatyczność i niedowierzanie.

Jest godzina dwunasta rano w jednej z dzielnic Madrytu, a niektóre klaksony wciąż rytmicznie przypominają, że drużyna z Chamartín dotarła do kolejnego finału Ligi Mistrzów. Historia, filar każdej cywilizacji, przywołuje w białej tonacji tremę, pojęcie, które Gabriel García Márquez zawarł w jednym z artykułów, by odnieść się do swojego strachu przed wystąpieniami publicznymi, a które Jorge Valdano spopularyzował jako wentyl strachu przed rywalami Realu Madryt na Santiago Bernabéu.

Clarence Seedorf, który grał w Madrycie w latach 90., ma na ten temat pewne spostrzeżenia: „Jeśli chodzi o Manchester City, historii nie tworzy się w ciągu dwóch czy dziesięciu lat. Jeśli odpadniesz z Ligi Mistrzów w 1/8 finału w Madrycie, nie będziesz mógł wyjść na ulicę przez dziesięć lat. Inni nie mają takiej presji…”.

„Rywal będzie cierpiał z powodu tremy na Bernabéu”, przewidywał Valdano przed meczem Realu z Anderlechtem w 1984 roku, który dla Los Merengues był kolejnym krokiem w serii remontad, które naznaczyły ich historię. Zawsze historia. Anderlecht, Borussia Mönchengladbach, Inter, Bayern Monachium, w plejstocenie. PSG, Chelsea i Manchester City, w teraźniejszości, ale z perspektywy czasu zawsze odświeżamy atmosferę panującą w drużynie na podstawie tego, co było.

Zostało to elegancko opisane przez The Guardian we wczorajszym wydaniu. „Gdy Karim Benzema upadł z posiniaczoną kostką po wejściu Rúbena Diasa, jeszcze zanim jego ciało uderzyło o murawę, ręka Orsato wyrosła z jego boku, wyprostowana jak pałeczka, opętana przez voodoo kolejnej z tych absurdalnych burz, tych nocy białego szumu, białego światła, gdzie nic nie jest robione, dopóki nie jest zrobione”.

Madridista najbardziej lubi specyficzne zdanie Juanito, który w tym makaronicznym języku włoskim powiedział: Noventa minuti en el Bernabéu son molto longo, jako ostrzeżenie dla gracza Interu, który wygrał 2:0 w pierwszym meczu i został później wyeliminowany na boisku w Chamartín.

„Real ma inną duszę w domu”, powiedział były napastnik Juventusu Alessandro del Piero, który często był rywalem Los Blancos. „To nie jest tylko Bernabéu, to jest Real Madryt”, mówi Esteban Cambiasso, były zawodnik Królewskich w latach 2002–2004.

Carlo Ancelotti pasuje jak ulał do tego bardziej wulkanicznego niż mistycznego opakowania – pięć tytułów w pięciu różnych ligach, przyjazny i ugodowy facet, który jest lubiany przez wszystkich. Carletto jest chwalony przez byłych angielskich piłkarzy. „Jego praca sprawdza się wszędzie, jest spokojny, opanowany i wie, jak wygrywać”, mówi o nim Rio Ferdinand, obecnie komentator telewizyjny. „Ancelotti to absolutna supergwiazda. Jego osiągnięcia i trofea mówią same za siebie”, zauważa Steve McManaman, były gracz Realu, a obecnie analityk telewizyjny.

W poszukiwaniu wyjaśnień dla tego, co pozornie niewytłumaczalne, na pierwszy plan wysuwa się po raz kolejny rozsądna opinia Rodrygo, brazylijski spokój w analizie. „W tej koszulce uczymy się, że zawsze trzeba walczyć do końca. Byliśmy prawie martwi, ale po moim pierwszym golu… Nie wiem, zaczęliśmy mocniej wierzyć, bo to już się kiedyś zdarzyło”.