Raúl: Szacunek to część mnie

Raúl był gościem na konferencji UEFA Grassroots w Mińsku. Hiszpan, który od nowego sezonu ma prowadzić Castillę, opowiedział Federacji o swoim podejściu do futbolu i początkach w tym sporcie.

– Myślę, że zacząłem grać w piłkę zanim się urodziłem. Mam mnóstwo wspomnień… szczególnie z grania od wtedy, gdy tylko coś pamiętam. Wtedy nie było szkółek piłkarskich, a ludzie grywali w parkach i na ulicach, na przerwach w szkole, na placach zabaw… Wtedy wychodziłeś i grałeś z przyjaciółmi. Ludzie grali wszędzie. To był inny świat. Moja mama krzyczała, żebym przyszedł coś zjeść, a ja nie chciałem wracać do domu.

– Zawsze mieliśmy w domu piłkę. Do 11. roku życia moja piłkarska edukacja miała miejsce na ulicy z przyjaciółmi. Gdy czasami nie było kolegów do grania, kopałem piłkę o ścianę. Wtedy ściana była moim najlepszym przyjacielem. Jeśli udawało mi się oddać dobre uderzenie, piłka wracała. Gdy było złe, musiałem biec po piłkę za ścianę. Chciałem zostać piłkarzem. Oglądałem telewizję i słuchałem radia, próbując odtworzyć to, co mówi komentator.

– Ojciec przewidział, że zostanę gwiazdą? Myślę, że każdy rodzic chce, żeby jego dziecko zostało piłkarzem. A mój tata faktycznie trafił ze swoją przepowiednią. Był elektrykiem, a my byliśmy rodziną klasy pracującej. Na początku on cały czas był przy mnie: woził mnie na mecze i zawsze wspierał. Był wymagający, ale także zawsze mnie zachęcał do pracy. Rodzina to bardzo ważne źródło wsparcia. Cieszę się, że mogłem dać rodzicom radość, ale też lepsze życie. Niektóre dzieci przeżywają spore rozczarowania i odczuwają frustrację przy grze w piłkę z powodu tego, co mówią im rodzice. Boją się popełnić błąd, a jedynym sposobem na naukę jest robienie błędów!

– Pierwsza drużyna? To była fajna, pozytywna grupa, więc szybko nauczyłem się wszystkich dobrych wartości w sporcie drużynowym: szacunku, bycia koleżeńskim, pracy drużynowej, wspierania kolegów, szanowania rywali, szanowania sędziów… Zawsze starałem się szanować innych. Starałem się żyć na podstawie zasad, jakich nauczyłem się na początku. Na pewno odczuwałem wielką pasję wobec futbolu, ale starałem się też szanować innych. To właśnie dał mi futbol.

– Nie wszystko w futbolu ci wychodzi. Uważam, że ważne jest posiadanie wysokich etycznych standardów. Są piękne sposoby na wygranie mecze i są też te inne, ale to nie jest moja droga. Szacunek to część mnie. Musisz mieć połączenie ze swoimi wartościami... Ja zawsze będę starał się być połączony z rzeczami, jakie są dobre w piłce i odstawiać na bok te złe. Pasja prowadziła mnie przez życie, bo nie uważałem siebie za najbardziej utalentowanego zawodnika. Talent nie jest wszystkim… Naprawdę musisz mieć też pasję.

– Futsal? Zobaczyłem, że to było świetne dla mojej koordynacji i zwinności. Dużo grałem w futsal i mogę powiedzieć, że sporo goli, jakie strzeliłem w piłce nożnej, były efektem grania w futsal. Wykorzystałem refleks i odnajdowałem się w ciasnych przestrzeniach…

– Rada dla dzieci? Muszą cieszyć się grą. Jeśli są poddane presji czy naciskowi na sukces, może to im zaszkodzić. Dzieci w wieku od 8. do 11. roku życia muszą grać w strefie komfortu. Prawdziwe zdolności nie wychodzą do 14. czy 15. roku życia. Dzieciaki muszą być uczone czerpania radości z gry i muszą uczyć się wartości, których będą potrzebować do gry w drużynie: koleżeńskości, solidarności, bezinteresowności i pewności siebie pozwalającej na bycie sobą. Myślę, że futbol ma obowiązek uczenia młodych ludzi przez całą ich drogę. Jako trener masz taką samą odpowiedzialność za wychowanie dziecka jak jego rodzic. To teraz bardzo ważne, żeby młodzi byli odpowiednio edukowani i prowadzeni. Mamy ogrom akademii i miejsc do gry. Myślę, że wszystkie te kluby i akademie, gdzie kształcą się dzieci, mają ogromną odpowiedzialność.

– Miałem jasny cel: chciałem zostać piłkarzem i mieć karierę. Czuję się uprzywilejowany, że mogłem zrealizować moje marzenia. Zachęcam chłopców i dziewczynki do ciężkiej pracy i walki o swoje marzenia.