Przepis na sukces

Real Madryt zwyciężył w klubowym mundialu po raz czwarty w ciągu minionych pięciu lat za pomocą tego samego równania, które w 1953 roku wymyślił Santiago Bernabéu, kiedy ściągał do Madrytu Di Stéfano. Argentyńczyk miał być zawodnikiem przyciągającym kibiców na stadion i pchającym zespół ku sukcesom. Florentino od 2000 roku stara się kontynuować tę filozofię, która na przestrzeni półwiecza okazywała się skuteczna. Mowa o trudnej do realizacji polityce pozyskiwania najlepszych graczy świata i ich adaptacji do ofensywnego stylu przy jednoczesnym zaufaniu wobec wychowanków. Cantera Królewskich zawsze wychowywała dobrych piłkarzy, spośród których za każdym razem znajdzie się ktoś, kto nie potrzebuje czasu, by udowodnić swoją przydatność w drużynie stale potrzebującej dobrych wyników i zdobywania trofeów. Trener musi więc z jednej strony patrzeć na to, co dzieje się w szkółce, z drugiej zaś dba o kręgosłup stworzony z wielkich nazwisk.

W trakcie klubowego mundialu Los Blancos udowodnili, że formuła nie powinna się zmieniać. Ramos, Bale, Benzema, Modrić, Marcelo, Kroos, Varane czy Courtois to tylko niektóre z transferów, które czynią Real wielkim w tej epoce. Marcos Llorente, Dani Carvajal, Lucas Vázquez, Reguilón czy Javi Sánchez to natomiast decydujące postaci cantery, które dodają ekipie jakości oraz nadają jej domowy rys polegający na nieustannej walce o zwycięstwo. Wychowankowie mają za zadanie dać coś ekstra zarówno pod względem piłkarskim, jak i charakterologicznym. Tego wymagają kibice, a gracze ściągani z zewnątrz powinni się do tego dostosować.

Po erze wielkich triumfów Real Madryt doświadcza okresu przejściowego, podczas którego wielkie gwiazdy minionej dekady powoli muszą ustępować tym, którzy przejmą dziedzictwo. To po prostu kwestia wieku. Prawo czasu. Cristiano odszedł, mając 33 lata. Modrić również ma 33 lata. Marcelo, Benzema, Ramos i Keylor są po trzydziestce. Klub musi powoli myśleć o tym, kto weźmie odpowiedzialność na swoje barki, kiedy wyżej wymienionych już zabraknie. Zmęczenie materiału jest logiczne, ponieważ praktycznie co roku Real grywał w jakimś finale, mecze trwały bez przerwy do czerwca. Do tego dochodziły przecież także mistrzostwa świata czy Europy, gdzie Hiszpania, Chorwacja, Niemcy czy Francja dochodziły do najbardziej zaawansowanych faz. W szeregach Królewskich od dawien dawna nie było sytuacji, w której wszyscy mogli podejść do nowego sezonu wypoczęci.

Niestabilna forma Modricia, Marcelo, Kroosa i Bale'a jedynie potwierdzają, do czego doprowadza taki stan rzeczy. Wszyscy stanęli na wysokości zadania dopiero wtedy, gdy do zgarnięcia było jakieś trofeum. Real Madryt jednak zakwalifikował się również do 1/8 finału Ligi Mistrzów oraz pozostaje żywy w lidze i krajowym pucharze. Znaczną rolę odegrali tu młodzi piłkarze, którzy skakali w ogień, kiedy liderzy nie spisywali się na miarę możliwości.

Najświeższym przykładem jest oczywiście Marcos Llorente. Chłopak mający w sobie geny rodziny Grosso, Llorente i Gento stał się realną alternatywą w środku pola. Casemiro będzie musiał się sporo napocić, by odebrać mu miejsce w składzie. Lucas wyrobił sobie silną pozycję swoimi umiejętnościami w grze na skrzydle oraz w destrukcji. Taka wszechstronność jest w dzisiejszej piłce niezbędna. Carvajal to najlepszy prawy obrońca świata, ponieważ do agresji w ofensywie dodaje siłę w destrukcji. Reguilón pokazuje, że w przyszłości może być następcą Marcelo. Javi Sánchez również ma wszystko, by stać się świetnym stoperem. Obok nich trzeba też wymienić sprowadzonych na Santiago Bernabéu Ceballosa i Viníciusa. Obaj jasno pokazali, że mają papiery na grę w Realu Madryt. Mieszanka tego wszystkiego daje sukces. Tak, jak kiedyś sukces dała mieszanka Di Stéfano i Gento.