Te same systemy, różne rozwiązania

Poniższą analizę dla dziennika MARCA wykonał Enrique Ortego. Skupił on się na pokazaniu różnic w systemie 4-3-3, jakiego używają oba zespoły, pod względem obrony, ataku i stałych fragmentów.


Tak broni Real
Taktyka. Pod względem pozycyjnym ustawia się w zestawieniu 4-4-2 niezależnie od wyjściowego systemu. Czasami jeden ze skrzydłowych zostaje z przodu.

Pressing. Nie ma ustalonej jednej strefy. Nie jest też za bardzo intensywny. Czasami do obrońców wyskakują Kroos lub Modrić, ale raczej stawia się na powrót na swoją połowę.

Zalety. Stoperzy są bardzo szybcy i grają na przewidywanie akcji. Często pracują poza swoją strefą. Pomocnicy wolą bronić grając piłką. Boczni obrońcy stawiają na szybkość, a nie dobre ustawienie.

Wady. Poświęca się mało uwagi w kryciu, występują spore braki koncentracji. Rywale wykorzystują miejsce za plecami Marcelo, który ma mniejszy rygor taktyczny niż Carvajal. Bez piłki napastnicy wolą ustawiać się do rozpoczęcia kolejnego ataku niż naciskać na przeciwnika czy uniemożliwiać mu rozgrywanie.


Tak broni Barcelona
Taktyka. Niezależnie od wyjściowego systemu w obronie używane jest 4-3-3. Brak Neymara otwiera opcję do wykorzystania innej możliwości. Jego zmiennik, Iniesta czy Alcácer, nie jest tym samym co Brazylijczyk. Jeśli to pomocnik przejdzie do ataku, to w obronie Katalończycy mogą postawić na 4-4-2.

Pressing. Natychmiastowy po stracie. Nie jest sztywno ustalony, ale efektywny przez swoją szybkość. Nigdy Barcelona nie robi kroku w tył, najpierw w defensywie robi krok w przód. Jeśli pressing zawodzi, trzej pomocnicy się cofają. Atakujący robią to dużo rzadziej.

Zalety. Szybcy stoperzy przyzwyczajeni do pojedynków indywidualnych i grą z otwartym boiskiem. Wysoko postawiona ostatnia linia. Mocni w środku pola.

Wady. Ostatnio balans defensywny nie jest dobry, a zespół cierpi bez piłki. W ostatnich trzech meczach stracono 7 goli, wszystkie po akcjach w polu karnym. Wiele miejsca za plecami bocznych defensorów. Za dużo wolnego miejsca.


Tak atakuje Real
Taktyka. Z Bale'em na boisku wyjściowym systemem jest 4-3-3. Królewscy preferują kontratak od ataku pozycyjnego. W przejściach do ataku korzysta się z wielu linii: stoperzy, pomocnicy, boczni pomocnicy, boczni obrońcy i trójka atakujących.

Wyprowadzenie piłki. Preferowane są krótkie podania. Stoperzy rozchodzą się szeroko, a boczni obrońcy wybiegają na połowę rywala. Kroos lub Modrić wracają po futbolówkę, a Casemiro wychodzi wyżej, będąc przygotowanym i na stratę, i na walkę o drugą piłkę. Jeśli rywal mocno naciska, stawia się na długie zagranie do jednego z napastników.

Zalety. Bardzo szybkie wyjścia, wertykalność. Napastnicy atakują wolną przestrzeń. Benzema łączy pomocników i atakujących, będąc katalizatorem gry na połowie rywala. Francuz porusza się między liniami, tworząc przewagi i zostawiając miejsce w ofensywie na wejścia kolegów. Mocny udział obrońców, którzy uczestniczą w całym procesie. Pomocnicy z wielką wizją gry.

Wady.
Dokładnie takie, jakie ma utalentowana ofensywnie ekipa, gdy nie kończy akcji strzałem. Bogaty repertuar w ataku, który doprowadza do wielkich przestrzeni w obronie.


Tak atakuje Barcelona
Taktyka. Jasne postawienie na posiadanie i ciągłość akcji z ciągłym wspieraniem kolegi z piłki. Gra na podania, przejmowanie połowy rywala, szerokość od bocznych obrońców i zapychanie środka resztą graczy.

Wyprowadzenie piłki. Krótkimi podaniami z rozstawionymi stoperami i wychodzącymi bocznymi obrońcami. Busquets zbiega po futbolówkę. Boczni pomocnicy schodzą na boki, a następnie wracają po piłkę. Ter Stegen używa wykopów tylko wtedy, gdy rywal naprawdę wysoko naciśnie i nie ma innego wyjścia.

Zalety. Boczni pomocnicy mocno wpływają na grę swoimi ruchami od własnego pola karnego do szesnastki rywala. Trzej napastnicy mają już zmechanizowane akcje. Skrzydłowi schodzą do środka, zostawiając miejscu na boku obrońcom. Kiedy Messi wchodzi do rozegrania, opcje się mnożą. Obecnie Argentyńczyk szuka stref za plecami pomocników rywala, próbując znaleźć uderzenie lub rozszerzenie gry na którymkolwiek z boków. Koledzy cały czas próbują zrywać się obronie, oferując się Messiemu do gry. Bardzo szybkie wyjścia przy przyjęciu piłki. Kontry tworzą większe zagrożenie niż wrzutki z obu flanek.

Wady. Jeśli nie znajduje miejsca, atak pozycyjny jest przewidywalny i nadużywa się wtedy gry w poprzek.


Stałe fragmenty Realu
Broniony rożny. Pięciu lub sześciu graczy do krycia indywidualnego. Dwaj atakujący kryją krótki słupek, gdzie stawia się na wyprzedzenie rywala. Dwóch czy trzech zawodników czeka na wybite piłki, ale wszyscy są blisko pola karnego. Problemy ze strefą przy drugim słupku, ostatnio tracono tak gole po główkach Vidala czy Vesgi.

Bronione wolne. Mocno dopasowana gra strefą. Wysoko postawiona linia i stawianie na powrót przy rozpoczęciu zagrania przez wykonawcę. Do tego gra na przewidywanie.

Rożne i wolne dla Realu. Odnośnikiem jest Sergio Ramos. Nie ma ustalonej jednej preferowanej strefy. Opcje na krótkim słupku, długim i przy punkcie pola karnego. Dużo zasłon i wybloków. Świetne zrozumienie. Podstawowy wykonawca to Kroos. Czasami zaskakują krótkim rozegraniem.


Stałe fragmenty Barcelony
Bronione rożne. Dwóch zawodników na krótkim słupku. Reszta kryje indywidualnie, zostawiając 2-3 piłkarzy z przodu. Tylko dwie wyraźne wieże: Busquets i Piqué.

Bronione wolne. Naprawdę wysoko wysunięta linia i wbieganie w pole karne przy kopnięciu piłki. Duże ryzyko.

Rożne i wolne dla Barcelony. Szuka się opcji przy punkcie rzutu karnego, to dla Barcelony centrum stałych fragmentów. Na krótkim słupku Busquets szuka strzału lub przedłużenia wrzutki. Odważne wybloki. Często stawia się na krótkie rozegranie, w którym przed dośrodkowaniem wymienia się nawet trzy podania.