Wierni stylowi opartemu na sile fizycznej

Poniższą analizę dla dziennika MARCA wykonał Enrique Ortego.

Celta pozostaje drużyną made by Berizzo, chociaż wyniki są słabsze niż w poprzednich sezonach. Słabsza jest jednak także kadra, która teraz traci Orellanę. Chilijczyk miał największy wpływ na ofensywę, chociaż w tym sezonie grał tak niewiele, że zespół musiał przyzwyczaić się do życia bez niego.

Gra drużynowa: przejmowanie inicjatywy
Niewiele zmienia się taktycznie. Ani ustawienie, ani zajmowanie określonych przestrzeni, ani pomysły na grę. Wręcz będzie jeszcze więcej tego samego. Drużyna nastawiona jest ofensywnie, narzuca wysoki rytm oraz duszący pressing. Im gra wyżej, tym dla niej lepiej. Rozkłada indywidualne krycie na całym boisku. Wszystko rozkłada się w systemie 4-3-3, które zależnie od wystawionych zawodników może przechodzić w 4-2-3-1, szczególnie przy postawieniu jednocześnie na Marcelo i Radoję.

Gra obronna: dążenie do porządku
Wcześniej te indywidualne krycie miało być kontynuowane nawet do końca akcji, ale wywoływało to problemy z ustawieniem, więc obecnie często dochodzi do zmian krycia i oddawania sobie zawodników. Wszystko po to, by odzyskać oryginalne ustawienie. Widać dążenie do porządku, by uniknąć ryzykownych sytuacji. Czasami na lewej stronie gra stoper Roncaglia, który jest dużo mniej ofensywny niż Jonny.

Gra w środku pola: różne profile
Za rozgrywanie zawsze odpowiadają trzy elementy, a zamysłem jest wyprowadzanie akcji ze swojej połowy. Ustawienie pomocników zależy od ich charakterystyk. Inne idee widać z Marcelo i Radoją grającymi razem, a inne gdy występuje tylko jeden z nich razem z Hernándezem i Wassem. Ten ostatni musi teraz przejąć większą odpowiedzialność w ataku przez wyrzucenie Orellany i być praktycznie szefem całej ofensywnej gry.

Gra ofensywna: duża ruchliwość
Celta w tym sezonie musiał zmienić swoją grę w ataku. Po pierwsze, przez odejście Nolito, który był wielkim odnośnikiem na lewej flance. Po drugie, z powodu długich nieobecności Orellany. Teraz odnośnikiem pozostaje Iago Aspas, który zaczyna z prawej flanki lub pozycji bardziej środkowej. Hiszpan uczestniczy praktycznie wszystkich akcjach. Bongonda, który przejął lewej skrzydło, nadaje szerokość grze. Odpuszczony jest prawy bok, gdzie swobodę dostaje obrońca Hugo Mallo, który często schodzi do środka.

Najlepsze w Celcie: Dążenie do prowadzenia gry.
Najgorsze w Celcie: Utrata porządku w obronie przez indywidualne krycie i szaleństwo w grze.