Grzej się, Mateo!

Nie będzie łatwo zastąpić Toniego Kroosa. Powrót Casemiro jest na styku, a Real czekają starcia z rywalami, którzy postawią ekipie Zidane'a w obronie wymagania, jakich ta jeszcze nie miała w tym sezonie. Drużynowa reakcja zależy w dużym stopniu od spójności grupy i poziomu fizycznego, ale także taktycznych zdolności czytania gry u środkowego pomocnika. W przypadku takiego gracza chodzi o przewidywanie ruchów i utrzymywanie jedności zespołu. O rozgrywanie i odbiór.

Toni Kroos to wytrzymałość, nie wybuchowość. Wśród graczy z pola to on pokonuje najmniej metrów na wysokiej intensywności. Niemiec może nie spaceruje, ale też nie przyśpiesza. Jego gra opiera się redukowaniu zakresu akcji, żeby nie tracić swojej pozycji. On rywalizuje poprzez taktykę i technikę bez potrzeby używania siły fizycznej. Kroos potrzebuje ochroniarzy, kolegów oferujących wysoki poziom aktywności ofensywnej i defensywnej, żeby nie zabiegać się w nieskończonych sprintach, które ograniczają jego futbol.

Casemiro, który ma odwrotne cechy do Niemca, jest lepszy, gdy trzeba walczyć. Dla Brazylijczyka kluczowa jest siła. Potrzebuje szybkich nóg, żeby móc korygować błędy kolegów. Kiedy Casemiro wychodzi z jaskini, robi to jako obrońca stoperów i rusza do skasowania przeciwnika. Stare piłkarskie przysłowie mówi, że przez takiego piłkarza może przejść tylko zawodnik lub tylko piłka. Dzisiaj futbol to już nie tylko kopniaki, ale tym zajmuje się Casemiro.

Zidane potrzebuje gracza do samego środka. Bez Kroosa i Casemiro oraz z niezarejestrowanym Lucasem Silvą w kadrze nie ma takiego piłkarza. To poważny problem. Kiedy do tej pracy wyznaczasz dwóch graczy, a rywal radzi sobie wystawiając tylko jednego piłkarza, to gdzieś w innej strefie boiska przeciwnik ma przewagę liczebną. Real musi znaleźć tego środkowego pomocnika. Tylko w ten sposób może utrzymać ustawienie 4-3-3, które przechodząc w defensywie na 4-4-2 zwalnia Cristiano z bronienia. Gra czterema ofensywnymi piłkarzami w najtrudniejszych meczach – na przykład Isco czy James za napastnikiem – mogłaby tylko pogłębić podział zespołu. Byliby ci broniący i ci atakujący. Za duże niebezpieczeństwo.

Takim zawodnikiem nie jest Modrić. Nie odpowiada on profilowi jedynego środkowego pomocnika. Luka to ruch, aktywność, podanie i ciągłość. On łamie linie zwodami – wykonuje o średnio pięć dryblingów na mecz więcej niż Kroos – i podejmuje ryzyko wykonania ostatniego podania. On jest kluczowy dla Realu jako „8”. Przypisanie go do tej bardziej defensywnej roli byłoby utratą potencjału Chorwata i zmuszeniem do gry na kontrolę i podania. Chociaż skuteczność jego zagrań wynosi ponad 90%, to Luka straciłby szansę na kontynuowanie akcji. Musiałby rozgrywać i zostawać, a to nie jest gra Modricia.

Kovačić, Danilo i Sergio Ramos. Kapitan był ustawiany na tej pozycji w rewanżu w Lidze Mistrzów z Atlético. Wtedy trafił Chicharito, a Real awansował, ale dzisiaj nikt nie myśli o wystawieniu Hiszpana w centrum dowodzenia. Z kolei Danilo grał jako mediocentro na początku kariery w Santosie. Brazylijczycy wygrali w 2011 Copa Libertadores stawiając w środku pola w pojedynkach z Colo Colo i Cerro Porteńo właśnie na Danilo.

Zostaje Kovačić. Wybraniec. Jedyny środkowy pomocnik w Interze Stramaccioniego. Był wtedy porównywany do Pirlo ze względu na podobną rolę, chociaż nikt nie oszukiwał, że mają inne cechy. Mateo rośnie przez rywalizację. Chorwat ciągle jest w procesie pełnego rozwoju i cały czas poprawia się, co w tym sezonie mocno przekonuje Zidane'a. Ma swój rytm w ofensywie, wchodząc w ponad 60 pojedynków na mecz z 89% skutecznością. W obronie ma warunki fizyczne, by wytrzymywać spotkania biegowo. Jeśli chodzi o rozgrywanie, zasięg jego podań jest krótszy od tych Kroosa, ale dłuższy od tych Modricia. Do tego dochodzi ta moc w pokonywaniu linii rywala tylko na podstawie zrywów z piłką. Nikt nie potrafi zatrzymać Kovačicia, gdy ten przekracza linię środkową. To jego moment. Dla niego to być może teraz albo nigdy. Grzej się, Mateo!

Powyższej analizy taktycznej dla dziennika MARCA dokonał Marcos López.