Gento – żywa legenda Realu Madryt

Francisco Gento to żywa legenda Realu Madryt, był protagonistą w czasie dwóch wielkich etapów w historii Blancos Najpierw należał do drużyny, której nie dało się powstrzymać i która ostatecznie zdobyła pięć Pucharów Europy z rzędu. Później należał do Yé-yé, to jest zespołu Królewskich opartego na Hiszpanach, który zdominował krajową piłkę w latach sześćdziesiątych. W pierwszym etapie grali z nim tacy giganci jak Di Stéfano, Puskás, Rial, Kopa, Zárraga, Marquitos, Miguel Muńoz. Później zaś, czyli aż do początku lat siedemdziesiątych, otaczali go Velázquez, Sanchis, Pirri, Amancio, Grosso, Zoco, a także inni.

Kolekcjoner tytułów (dwanaście mistrzostw kraju, dwa Puchary Hiszpanii, sześć Pucharów Europy, jeden Puchar Interkontynentalny, a także mistrzostwo Europy z Hiszpanią) w wieku osiemdziesięciu dwóch lat zaakceptował stanowiska honorowego prezesa klubu, w którym przyszło mu grać przez osiemnaście sezonów. Brakuje jeszcze ratyfikacji tej decyzji ze strony socios, ale nikt nie ma wątpliwości, że Gento jest najlepszą osobą do tego, aby być następcą Alfredo Di Stéfano na tej pozycji.

14 grudnia 1972 roku Real Madryt wyprawił dla Gento mecz, który miał być dla niego hołdem. Królewscy grali wówczas z portugalskim Os Belenenses, Gento zaś strzelił w tamtym meczu bramkę. Tłum oszalał, Bernabéu liczyło sobie wówczas dwadzieścia pięć lat i pierwszy raz na stadionie pojawiła się tablica elektroniczna. To był koniec ery, w której Blancos stawał się najbardziej utytułowanym klubem na świecie.

Praca prezesa wizjonera, Santiago Bernabéu, rozpoczęła się na dobre w sezonie 1953/54 ściągnął Di Stéfano, słabo znanego w Europie argentyńskiego gracza z kolumbijskiego klubu Millonarios... I kiedy ściągnął Francisco Gento, który robił furorę w Racingu Santander. Jego transfer kosztował milion i siedemset pięćdziesiąt tysięcy peset (dzisiaj kwota warta dziesięciu i pół tysiąca euro). Gento urodził się w Guarnizo w Kantabrii w roku 1933, w wieku piętnastu lat zaczął grać w piłkę dla SD Nueva Montańa, w tym klubie pierwsze kroki stawiał także w lekkoatletyce. Jego szybkość nie wzięła się więc znikąd i nie bez powodu miała się stać jego największą bronią w przyszłości.

Ojciec piłkarza, Antonio, był środkowym pomocnikiem w klubie Cultural z Guarniz i zaszczepił swojemu potomstwu pasję do sportu. Skoro już o tym mowa, bracia Paco (Tońín i Julio) również byli zawodowymi piłkarzami. Rodzinna saga trwa zresztą do dziś, bo dzieci rodzeństwa również poświęcały życia piłce nożnej, a także koszykówce. Trzech braci Gento rozegrało nawet jeden mecz wspólnie dla Realu Madryt, stało się to w styczniu 1959 roku, kiedy Królewscy grali z Zurychem, a mecz zakończył się wynikiem 5:2 dla Blancos.

Jego szybkie sprinty przy flance były chwalone przez rywali. Pewien obrońca Manchesteru United powiedział: „Gento wiele biega, ale najgorsze nie jest to, jak biega, najgorsze jest to, jak się zatrzymuje”. Paradoksalnie na tę zaletę Gento narzekali też jego koledzy z zespołu, jak chociażby Di Stéfano, który nie zawsze zdążał na czas, aby wykończyc wrzutkę. Héctor Rial wnosił, aby grać spokojniej i tłumić swoje zapędy, aby przyjmować piłkę i podawać ją dalej bardziej rozważanie. Paco zawsze był dla niego mistrzem.

Rozegrał siedemset sześćdziesiąt jeden spotkań dla zespołu z Chamartín, w których grafił do bramki rywali dwieście sześćdziesiąt trzy razy. Był autorem dwutysięcznej bramki dla Realu Madryt w Lidze (9 października 1963 roku na Bernabéu w meczu przeciw Pontevedrze). Czterdzieści trzy razy zagrał dla reprezentacji Hiszpanii, z którą zagrał na wygranych Mistrzostwach Europy w 1964 roku w Hiszpanii, a także na Mistrzostwach Świata w Chile w 1962 roku. Po zakończeniu kariery pozostawał oddany klubowi, trenując młodsze kategorie piłkarzy. Teraz legenda zatoczyła koło.