Historia Atletico Madryt

Atlético Madryt to trzeci pod względem liczby zdobytych trofeów klub w Hiszpanii. Ustępujące pod tym względem jedynie Realowi Madryt i Barcelonie, potentatom hiszpańskiej piłki, ma więc powody do dumy. Atlético ma też, zaraz po wspomnianych drużynach najwięcej "socios" w Hiszpanii. Za drobne plamy na historii, madrycka drużyna może uznać kilka sezonów spędzonych w drugiej lidze – Segunda División, które wyłączają ją z ekskluzywnego klubu piłkarskich ekip, którym nigdy nie przytrafiła się degradacja (stanowią go: Real Madryt, Barcelona i Athletic Bilbao).
Atlético powstało w 1903 roku jako madrycka filia Athletic Bilbao, dzieląc początkowo z baskijską drużyną nazwę i klubowe barwy. Mimo, że na przestrzeni swojej historii kilkakrotnie zmieniało swoje miano, kibice, którzy należą do najbardziej oddanych fanów w Hiszpanii, nigdy nie mieli problemów z identyfikacją ze swoim ukochanym zespołem. W 1907 roku klub uniezależnił się od Athletic Bilbao, a swój pierwszy tytuł zdobył po Wojnie Domowej jako Athletic Aviación, powstały w wyniku fuzji dwóch piłkarskich ekip, która była następstwem braku odpowiedniej ilości graczy do sformowania drużyny. Wtedy też na klubowym herbie pojawiły się skrzydła symbolizujące związek klubu z Siłami Powietrznymi hiszpańskiej Armii. Później, już jako Atlético de Madrid, madrycka drużyna wkroczyła w swoją złota epokę przypadającą na lata 60-te i 70-te i kadencję prezydenta Vicente Calderona. W 1992 roku powołano do życia sportową Spółkę Akcyjną, co znalazło kolejne odzwierciedlenie w nazwie klubu. Największy triumf Atlético święciło w roku 1996, kiedy to udało mu się zdobyć dublet, czyli mistrzowski tytuł i Puchar Króla. Lata 90-te, naznaczone były charyzmatyczną osobowością kontrowersyjnego prezydenta J. Gila (właść. Jesus Gil y Gil), którego temperament i delikatnie mówiąc, nie do końca jasne operacje finansowe wielokrotnie budziły wiele emocji nie tylko w piłkarskim świecie. To właśnie jednak na te lata przypada największy triumf Atlético, którym było zdobycie w 1996 roku dubletu, czyli tytułu Mistrza Hiszpanii i Pucharu Króla. Niedługo po tym sukcesie, fani musieli przełknąć gorzką pigułkę, w 2000 roku klub został relegowany do Segunda División, by jednak już po dwóch latach znów wybiec na pierwszoligowe boiska. Europejski dorobek Atlético to Puchar Zdobywców Pucharów wywalczony w 1962 roku po wygranym dwumeczu z Fiorentiną oraz Puchar Interkontynentalny, zdobyty w trochę niecodziennych okolicznościach, bo po rezygnacji Bayernu Monachium, triumfatora Pucharu Europy w roku 1974, z ubiegania się o to trofeum. Tym samym szansę zmierzenia się z Independiente otrzymało Atlético, pokonane wcześniej przez Bayern we wspomnianym finale Pucharu Europy.
Piłkarskich legend, które przewinęły się przez skład Atlético nie sposób zliczyć bez obawy o pominięcie którejś z nich, ale wystarczy wymienić takie nazwiska jak: Gárate, Adelardo, Rivilla, Hugo Sánchez czy Vieri, by głowa piłkarskiego kibica sama pochyliła się z szacunkiem. Co znamienne, wielu piłkarzy, którzy związali się z drużyną z Vicente Calderón na dłużej podkreśla, że klub stał się ich drugim domem. To szczególne przywiązanie do barw klubowych było budowane od lat, a wierni kibice zaznaczają, że nawet jeśli miewające w swej historii wzloty i upadki Atlético już przegrywa, to na pewno honorowo. Popularne określenia klubu to "Los Colchoneros" (dosł. wytwórcy materacy) pochodzące od przypominających niegdysiejsze materace czerwonobiałych barw koszulek, oraz "Indios" (Indianie).