Cambiasso: Raúl był przykładem we wszystkim

Esteban Cambiasso udzielił wywiadu dla argentyńskiego portalu Elgrafico.com.ar. Oczywiście wiele pytań dotyczyło Realu Madryt.

Dlaczego nie zdołałeś utrzymać się dłużej w Realu Madryt? Byłeś tam tylko dwa lata.
Piłka nożna to cały zbiór różnych okoliczności. Nie sądzę, że przerósł mnie ten klub, ponieważ w Argentynie grałem już w dwóch wielkich drużynach, a później przeszedłem do wielkiego klubu we Włoszech i utrzymałem się tam przez wiele lat. Piłka nożna to nie tenis. Kiedyś Vilas [argentyński tenisista – przyp. red.] powiedział, że tenis to tylko rakieta i człowiek. W futbolu jest dyrektor, który musi cię chcieć, trener, który musi cię chcieć, kibice, którzy również mają wpływ, to wiele różnych okoliczności.

Wymień trzech najlepszych piłkarzy, z którymi grałeś.
Messi, Zidane i trochę dalej jest reszta.

Najtrudniejszy rywal do upilnowania?
Kaká. Wydawało się, że ciągle spacerował, ale zawsze potrafił przyspieszyć i strzelić.

Na kogo zagłosowałbyś przy przyznawaniu Złotej Piłki?
Od kiedy Diego Milito nie znalazł się wśród finalistów w 2010 roku, dla mnie Złota Piłka straciła wiarygodność. Człowiek, który wygrywa finał Ligi Mistrzów zdobywając dwa gole, zdobywa potrójną koronę i strzela gole we wszystkich finałach, zasługiwał na to, żeby chociaż znaleźć się wśród finalistów.

Zmienię pytanie. Którzy trzej piłkarze są według ciebie najlepsi na świecie?
Jest Messi, a później duża przerwa.

Co jest najlepsze i najgorsze w Mourinho?
Najlepiej jest mieć go po swojej stronie, a najgorszej – mierzyć się z nim. Każdy, kto się z nim mierzy, cierpi. Trudno powiedzieć, co ma w sobie najlepszego, ponieważ trener to funkcja bardzo delikatna. Dzisiaj trzeba umieć mnóstwo rzeczy, żeby narzucić na drużynę własny styl.

Mourinho zostawia drużyny wyczerpane fizycznie i mentalnie?
Od kiedy odszedł było bardzo trudno… Myślę, że po roku, w którym wygrywasz wszystko, to normalne, że grasz gorzej, ponieważ oczekuje się, że wygrasz wszystko, a energii jest mniej. To nie jest temat tylko wobec Mourinho, lecz wobec każdego trenera, ponieważ Barcelona, która potrafiła zachować największą ciągłość w ostatnich latach, nie zdołała wygrać Ligi Mistrzów z Guardiolą dwa lata z rzędu. Wydaje się, że drużyna nie ma już głodu sukcesu, prawda? Trudno jest zachować ciągłość sukcesów. Kiedyś, tuż przed tym, jak sięgnęliśmy po potrójną koronę, zdobyliśmy cztery mistrzostwa z rzędu To normalne, że drużyna, która wygrywa wszystko, w pewnym momencie wpada w kryzys.

Ale mówi się, że Mourinho wycisnął z was tyle, że później gracze prezentują się gorzej przez jakiś czas.
Mówi się różne rzeczy… Jeśli Mourinho nie ukształtowałby nas w pierwszym roku, nie wygralibyśmy wszystkiego w drugim. Może to prawda, że przez charakter trenera, jego następcy trudno jest osiągnąć to samo.

Widziałeś w Mourinho coś szczególnego, czego nie widziałeś u innych trenerów?
Przede wszystkim jego przekonanie i praca, niemal cały czas z piłką. Z Mourinho nie istnieje praca bez piłki, on wierzy w specyficzną pracę dla każdego piłkarza w zależności od jego pozycji na boisku. Jeśli po sezonach, gdy przygotowania polegały na bieganiu i bieganiu, pojawia się trener, który robi wszystko na boisku, to oczywiste, że jest inaczej. Nigdy wcześniej mnie to nie spotkało i, oczywiście, podobało mi się. Dla piłkarza jest to motywujące. To ważne, w przypadku Mourinho, żeby drużyna przystosowywała się szybko i dobrze, żeby grać z intensywnością. Jednym z jego założeń było utrzymanie wysokiej intensywności przez cały czas.

Mourinho jest taki niesympatyczny, jak się wydaje?
Trener, który zderza się kimś, kiedy musi to robić, nie jest niesympatyczny. Jeśli byłby taki, wszyscy piłkarze, z którymi pracował, nie mówiliby o nim dobrze.

Jaki jest najlepszy trener, jakiego miałeś?
Wybiorę trzech, z którymi zaczynałem przygodę z piłką: Ramón Maddoni, Luis Andretto i Óscar Refojos.

Osoba, która najbardziej cię oczarowała w jednej rozmowie?
Uwielbiam rozmawiać o piłce nożnej, dlatego trudno mi wybrać jednego. Mogę powiedzieć, że tym, który mnie oczarował, jako wzór, nie tylko przez słowa, jest Raúl. To przykład we wszystkim: w treningu, grze, poświęceniu, pokorze. Raúl nie był najlepszym w niczym i był najlepszym we wszystkim jednocześnie. Nie miał większych zalet niż inni, ale we wszystkim był lepszy niż reszta. Z jakiegoś powodu był podstawowym napastnikiem Realu Madryt przez 15 lat.