Real Madryt. Machina

– Wreszcie. Barcelończycy zaczęli reagować jak homo sapiens, nawet Leo Messi stał się trochę bardziej ludzki. I obrona tytułu mistrza Hiszpanii stała się - bądźmy poważni, proszę - właściwie nierealna – pisze na swoim blogu redaktor Rafał Stec.

– Wielokrotnie w minionych latach zdumiewałem się, na papierowych łamach i blogu, że wirtuozi z Camp Nou wytrzymują notoryczne zwyciężanie aż tak długo. Wytrzymują mentalnie, nie fizycznie. Dowodów, że współczesny futbol na najwyższym poziomie wycieńcza i wypala dość szybko, naoglądaliśmy się mnóstwo, to także stąd bierze się niezdolność wielkich drużyn do obrony Pucharu Europy. Jak zmotywować do tyrania na ligowym hiszpańskim wygwizdowie multimedalistów, którzy zapytani znienacka pewnie sami nie potrafiliby powiedzieć, ile uzbierali trofeów?

– Dziesięciu punktów straty do lidera ligi hiszpańskiej nie wytłumaczymy jednak tylko człapaniną Katalończyków. Kiedy sławiłem tutaj niedawno dzieło José Mourinho w Madrycie, ogłaszając je najdoskonalszym obok barcelońskiego, wyrzucaliście mi na forum, że macham pustą statystyką - z braku innych argumentów, wszak żadne United czy City Realu nie sprawdziło. Że niby liczby to w futbolu nie wszystko.

– Może i nie wszystko, ale bardzo wiele. Statystyki nie są abstrakcją jak noty za wrażenia artystyczne, one odzwierciedlają to, co dzieje się na murawie. Jeśli piłkarze Realu mają statystyki fenomenalne, to dlatego, że fenomenalnie grają. Wiem, piszę w niewłaściwym momencie, bo dziś przepchnąć dzielne Levante pomógł im poniekąd ów dziwaczny incydent z zagraniem ręką Iborry, odesłanie go do szatni z czerwoną kartką, rzut karny. Ale nawet ów incydent nie unieważnia oszałamiającej passy piłkarzy Mourinho - jeśli wyjąć nieszczęsne zderzenia z Barceloną (1:3, 1:2, 2:2), po 21 września zwyciężali we WSZYSTKICH meczach. We WSZYSTKICH rozgrywkach.

– A punktów nie ciułają, wolą kolejnych rywali wdeptywać w murawę. (...)

Dokończenie felietonu przeczytać można tutaj.