Stereotypy El Clásico

Didac Peyret jest dziennikarzem ESPN.

----------

Czy Barcelona jest naprawdę lepsza od Realu? Gdy staramy się zrozumieć zjawiska nie poddające się łatwo interpretacji, często odwołujemy się do utartych schematów i stereotypów, tworząc sobie w ten sposób przyjazną rzeczywistość. Im prostsza rzeczywistość, tym mniej trudnych pytań. Świat futbolu nie jest tu wyjątkiem.

Dla przykładu, w opanowanej obecnie manią El Clásico Hiszpanii panuje powszechna opinia, że Barcelona gra lepszą piłkę niż Real, Królewscy natomiast potrafią być bardziej skuteczni. Opinia ta, w wyniku wielokrotnych powtórzeń, stała się ogólnie przyjętym przeświadczeniem, prawdą przez większość zaakceptowaną. Co więcej, w Barcelonie używa się jej, by zdyskredytować Real.

Aby zająć się tym z góry przyjętym osądem, musimy przede wszystkim ustalić jedno - grać dobry futbol i grać atrakcyjny futbol to niekoniecznie to samo, chociaż pojęcia te wielokrotnie są mieszane. Jeżeli masz swój sposób gry, swój rozpoznawalny styl, dobra gra polega na urzeczywistnianiu tego pomysłu na piłkę na murawie boiska w sposób najpełniejszy z możliwych.

Jeżeli więc porównamy ścieżki obu zespołów w La Liga w tym sezonie, twierdzenie, że Barcelona gra lepiej niż Real będzie wyjątkowo zuchwałe. To Real skutecznie dążył do znalezienia odpowiedniej równowagi w zespole, opierając się ostatecznie na czwórce szybkich obrońców ustawionych wysoko w polu, aby ograniczać rywalowi przestrzeń, na środku pola składającym się z dobrego dystrybutora piłek, defensywnego pomocnika i pomocnika bardziej kreatywnego oraz na dwóch napastnikach, za którymi ustawiony jest mobilny zawodnik łączący pomoc z atakiem.

Gra Realu jest szybsza niż Barcelony, ma mniej przestojów, a zarazem posiada porównywalny rytm i intensywność. Plan Barcelony jest inny: zaatakować, zdominować grę, ograniczyć zagrożenie kontratakami, utrzymywać się przy piłce, grać piłkę złożoną i ekspansywną.

Barcelona to zespół "tantryczny", Real do celu dochodzi szybciej.

Tylko że Barcelona nie gra na poziomie z ubiegłego roku. Za wyjątkiem kilku momentów olśnienia, jak na przykład w pierwszej połowie spotkania na Emirates, gdy Arsenal został zwyczajnie wypatroszony.

Bez formy są Iniesta, Henry i Marquez. Lepiej lub tak samo dobrze prezentują się Messi, Abidal i Valdés. Reszta zespołu gra podobnie jak przed rokiem lub słabiej.

To sytuacja na swój sposób naturalna. Bardzo trudno jest utrzymać to samo podejście, pasję i poświęcenie po wygraniu w ubiegłym roku sześciu Pucharów.

Spójrzmy teraz na kwestię, czy Real naprawdę gra słabszy, lecz bardziej skuteczny od Barcelony futbol, z pomocą statystyk z La Liga.

Po pierwsze, żaden zespół nie zdobył tylu goli, co Real Madryt. Nikt nie ma również zawodnika, który potrzebuje tak niewielu minut, by gola strzelić. Mowa oczywiście o Gonzalo Higuaínie. Zarazem Real stwarza sobie największą liczbę szans na zdobycie bramki.

Mówiąc inaczej, Real jest pod bramką rywala mniej skuteczny niż FC Barcelona. Piłkarze Królewskich oddali 620 strzałów, Barcelony 471. Prawdopodobnie wiąże się to z większą liczbą zawodników oddających uderzenia, zwłaszcza z dystansu, jak na przykład Cristiano Ronaldo.

Kolejny mit to Real mniej kreatywny. Przecież Los Merengues stworzyli sobie znacznie więcej szans bramkowych. Co więcej, podczas budowania okazji grają bardzo zespołowo. Średnio oddają 20 strzałów na mecz, Barcelona o pięć mniej.

Czy to wszystko oznacza, że Real gra lepiej od Barcelony? Niekoniecznie, ale z pewnością obala mit mówiący o tym, że sukces Realu zbudowany jest przede wszystkim na efektywności.

Kolejny interesujący temat dotyczy presji i determinacji. Odnosząca sukcesy Barcelona Guardioli z ubiegłego sezonu opierała grę na świetnym odbiorze piłki. Sygnał do walki pressingiem dawał Eto'o, który inspirował kolegów w tym elemencie gry.

W tym sezonie piłkarze Barcelony odzyskiwali piłkę 1702 razy. Zawodnicy Realu 1782 razy. Kolejny przykład na to, jak suche, zimne fakty mogą zadać kłam subiektywnym wrażeniom.

A dzisiaj, gdy największe kluby na świecie znów staną do walki, otrzymamy kolejną okazję do skonfrontowania utartych stereotypów z rzeczywistością i wyciągnięcia własnych wniosków w temacie gry tych dwóch fascynujących zespołów.