Real Madryt przegrał na wyjeździe z Atlético Madryt 2:4. Poniżej prezentujemy oceny, jakie zawodnikom Królewskich wystawili redaktorzy i użytkownicy RealMadryt.pl. Skala 1–6.
Fot. Gouda
13. Łunin
Jego wielkim atutem jest stabilność. Łącznie zanotował osiem interwencji i kilka razy ratował Realowi skórę. Co by jednak nie mówić, wydaje się, że mógł zachować się nieco lepiej przy golu Lino, a już na pewno powinien zachować się lepiej przy golu Moraty, kiedy to popełnił błąd przy wyjściu do piłki i nie dogadał się ze zdezorientowanym Rüdigerem. Później zrehabilitował się w pewnym stopniu, broniąc dwa niebezpieczne strzały. Cztery stracone bramki i duży udział w jednej z nich pozostawiają jednak gorzkie odczucia dotyczące występu Ukraińca.
Po raz kolejny dał z siebie absolutnie wszystko. Pracował i biegał nawet w dogrywce, kiedy wielu graczom brakowało już sił. Gdyby nie przedłużenie głową Rüdigera, niewykluczone, że zdołałby zapobiec utracie pierwszego gola i zablokować Lino. W starciach defensywnych nie odpuszczał nawet na milimetr. Znów chętnie i często podłączał się do ataku. Stanowczo podtrzymuje swój fantastyczny moment.
Lider defensywy miał gorszy dzień. Był bezpośrednio zamieszany w dwie z czterech straconych bramek. Najpierw jego próba wybicia głową wrzutki De Paula zakończyła się golem Lino, a później jego nieporozumienie z Łuninem poskutkowało trafieniem Moraty na 2:1. Oczywiście miał kilka dobrych interwencji i odbiorów zarówno w polu karnym, jak i choćby na środku boiska. Pod tym względem dobrze odczytywał intencje zawodników Atlético. W końcówce podstawowego czasu oraz w dogrywce wcielił się w rolę napastnika i w zasadzie nie opuszczał szesnastki rywala. Mógł rozstrzygnąć losy rywalizacji dwukrotnie, ale najpierw został zablokowany, a później – już w dodatkowych trzydziestu minutach – fatalnie spudłował lewą nogą. Niemiec ma za sobą bodaj pierwszy występ w tym sezonie obfitujący w tak kosztowne dla całej drużyny błędy.
Nie można mieć do niego żadnych zarzutów. Zagrał dobrze. Zanotował cztery odbiory i wygrał trzy pojedynki. Podążał za Moratą jak cień. Kiedy przychodziło mu stawać w szranki z Griezmannem, również spisywał się nienagannie. Musiał zejść z boiska po pierwszej części dogrywki, najprawdopodobniej z powodu wcześniejszego incydentu, w którym po nienaturalnym wygięciu ucierpiało jego kolano.
Wygląda na to, że definitywnie wygrał rywalizację z Franem o miejsce w wyjściowej jedenastce. Był bardzo solidny, choć bez fajerwerków. Uważny w tyłach i całkiem odważny w ataku. Dopóki przebywał na murawie, lewa strona była zamknięta dla podopiecznych Diego Simeone. W 66. minucie został zastąpiony przez Brahima.
Występ lepszy, występ gorszy, ale jedno pozostaje niezmienne – mrówcza praca i maksymalne zaangażowanie Urugwajczyka. Nie stworzył wielkiego zagrożenia pod bramką Jana Oblaka, oddał tylko jeden strzał. Z drugiej strony zgodnie z tradycją bieżącego sezonu harował jak wół, by zamykać i zabezpieczać wolne przestrzenie, które w fazie przejściowej mogłoby wykorzystać Atlético. Zakończył swój udział w meczu w 73. minucie.
Był punktem odniesienia w drugiej linii, choć po zejściu Mendy’ego kończył mecz na lewej obronie. Często był przy piłce i chętnie decydował się na łamanie linii swoimi indywidualnymi rajdami. Podawał celnie na poziomie 92%. Dobrze rozumiał się w grze dwójkowej z Valverde. Zakończył występ w 106. minucie.
Dobrze współpracował z kolegami z zespołu, szczególnie na prawej stronie, gdzie kreował przestrzeń dla Carvajala i Rodrygo. To było jednak za mało, a jego całościowy wpływ na grę był niewielki. Miał problemy ze skutecznym wykonywaniem rzutów rożnych, ale to po jego dośrodkowaniu z rzutu wolnego Jan Oblak strzelił gola samobójczego, który dał Realowi wyrównanie jeszcze przed przerwą. W drugiej połowie Carlo Ancelotti zamienił stronami Chorwata i Fede Valverde, co nie było najlepszym posunięciem. Opuścił plac gry w 66. minucie.
Bezapelacyjnie najlepszy piłkarz Realu Madryt w tym spotkaniu. Ze zdumiewającą łatwością i lekkością radził sobie z dwoma, a nawet trzema przeciwnikami, robiąc przewagę czy napędzając kolejne akcje. Jedenaście wygranych pojedynków i cztery kluczowe podania mówią same za siebie. Jeszcze w pierwszej odsłonie mógł trafić do siatki po znakomitym dryblingu w polu karnym, ale ostatecznie jego strzał po rykoszecie wylądował na poprzeczce. Perfekcyjnie dograł na głowę Joselu, do granic możliwości ułatwiając mu umieszczenie piłki w bramce. Po takim występie Anglik tym bardziej może pluć sobie w brodę, że nie udało się wygrać.
Cierpliwie wyczekiwał gola. Niestety się nie doczekał. A był tego bliski dwukrotnie. Najpierw ubiegł go José María Giménez, gdy czujnością wykazał się Oblak. Najlepszą szansę miał jednak w 75. minucie, kiedy uderzył w poprzeczkę po lekkim rykoszecie. Zszedł z boiska w 80. minucie, ale Ancelotti przy zmianie chyba pomylił Brazylijczyków i ściągnął nie tego, którego powinien.
Zgasł. Po zawodniku, który kilka dni wcześniej zdobył hat-tricka przeciwko Barcelonie, na Metropolitano nie było nawet śladu. W pierwszej połowie jeszcze próbował i miał dogodne okazje do strzelenia gola, ale na posterunku był Oblak. Nikt nie odmawia mu chęci, jednak do gorącego serca trzeba dorzucić chłodną głowę. Tego zabrakło. Brazylijczyk niepotrzebnie wchodził w polemikę z Cuadrą Fernándezem, a w konsekwencji jego budzących wątpliwości decyzji dał się pożreć wrogiej atmosferze. To Viní nie zdołał powstrzymać Griezmanna, który zdobył w dogrywce kluczową bramkę na 3:2. Tylko Carlo Ancelotti wie, dlaczego atakujący został na boisku do samego końca.
Wszedł z ławki w 66. minucie, żeby poukładać grę. Zanotował trzy kluczowe podania i pięć celnych długich zagrań. Szybko przejął rolę generała środka pola, stając się głównym rozprowadzającym wszystkie akcje. Jego starania nie przyniosły jednak żadnych wymiernych korzyści.
Jak zwykle był aktywny po wejściu z ławki, ale tym razem zawiodła decyzyjność. Czasem niepotrzebnie usilnie próbował utrzymywać się przy piłce i nie dostrzegał przez to lepiej ustawionych kolegów. Z czternastu pojedynków wygrał sześć, często tracił piłkę (dwanaście). Mimo wszystko udało mu się zanotować dwa kluczowe podania, w tym jedno, po którym Rodrygo trafił w poprzeczkę. Trzeba jednak jasno stwierdzić, że jego pojawienie się na boisku nie było tak produktywne, jak w kilku poprzednich przypadkach.
Nie zdołał wnieść równowagi, której potrzebowała drużyna. Został ukarany żółtą kartką, dał się zapamiętać niecelnym zagraniem w aut. Podawał na wysokim procencie skuteczności (88%), ale nie były to progresywne piłki dające początek groźnym akcjom. Raz uderzał na bramkę, ale został zablokowany. W niczym nie zawinił, niczego wymiernego też nie zrobił. Był po prostu przeciętny.
Pojawił się na murawie, żeby zrobić swoje. Konkretnie po niecałych dwóch minutach zdobył bramkę na 2:2. Precyzyjnym strzałem głową wykończył świetne dośrodkowanie Bellinghama. To on przedłużył szanse Królewskich, jednak później przepadł. W dogrywce nie otrzymywał podań, a koledzy nie potrafili wykorzystać jego obecności w polu karnym. Szkoda.
Decyzją Carlo Ancelottiego Aurélien Tchouaméni i Toni Kroos usiedli na ławce, a w ich miejsce weszli do gry Eduardo Camavinga i Luka Modrić. Przed meczem wydawało się to całkiem logiczne, ale teraz – w obliczu porażki i odpadnięcia – sytuacja wygląda zgoła inaczej. Gdyby Niemiec zagrał od początku, Real mógłby być znacznie lepszy w fazie kreacji. Zastanawiające było także pozostawienie na boisku do samego końca Viníciusa, który prezentował się słabiej niż zmieniony w 80. minucie Rodrygo. Bez względu na przyczyny i okoliczności, pewne jest to, że Atlético jest w tym sezonie dla Włocha i jego podopiecznych prawdziwą zmorą, a Cívitas Metropolitano – twierdzą nie do zdobycia.
Guillermo Cuadra Fernández. I na tych trzech słowach wyrażających więcej niż tysiąc innych moglibyśmy zakończyć ocenę pracy tego arbitra. Podejrzanie często nie dostrzegał ewidentnych fauli graczy Atlético, a kiedy już jakimś cudem je zauważał, to bronił się przed pokazaniem żółtej kartki jak tylko mógł. Kara dla Rodrigo de Paula dopiero w 78. minucie to jakiś nieśmieszny żart. Żółtka dla Bellinghama czy Brahima również trudno pojąć. Dziwna i niezrozumiała decyzja goniła inną dziwną i niezrozumiałą decyzję. Nie wspominając już o klarownym kopniaku, jakim Giménez poczęstował we własnym polu karnym Jude’a. Anglik się przewrócił, podniósł ręce w geście protestu, sędzia nic nie widział, a VAR rzecz jasna w ogóle się tym nie zajął. Cuadra Fernández nie wypaczył wyniku, ale jego postawa była dalece irytująca i przyzwalająca Los Colchoneros na ostrą, momentami bezczelną grę.
Reklamy są jedyną formą, jaka pozwala nam utrzymywać portal, płacić za serwery czy wykorzystywanie zdjęć, by codziennie dostarczyć Ci sporą porcję informacji o Realu Madryt. Dlatego prosimy Cię o wyłączenie AdBlocka, jeśli w pełni chcesz cieszyć się możliwościami nowej strony i korzystać z naszej pracy. Gracias!
Komentarze