Real Madryt wygrał na wyjeździe z Barceloną 2:1. Poniżej prezentujemy oceny, jakie zawodnikom Królewskich wystawili redaktorzy i użytkownicy RealMadryt.pl. Skala 1–6.
Fot. Gouda
25. Kepa
Debiutował w Klasyku. I może być z tego debiutu zadowolony. Przy golu Gündoğana był praktycznie bezradny. Wyszedł do przodu, by utrudnić Niemcowi zadanie i wywrzeć na nim presję, ale i to na nic się zdało. Kepa próbował naprawić błąd swoich kolegów i w żaden sposób nie można winić go za stratę bramki. W dalszej fazie meczu dwukrotnie ratował go słupek. Najpierw po strzale Fermína Lópeza, później Iñigo Martíneza. W tej drugiej sytuacji baskijski bramkarz stanął na drodze dobijającego Ronalda Araújo, zapobiegając utracie gola na 0:2. Można polemizować, czy faktycznie była to jego parada, czy też bardziej Urugwajczyk trafił prosto w 29-latka, ale najważniejsze jest to, że piłka nie wpadła do siatki. W tak prestiżowych starciach utrzymanie czujności i koncentracji w takich momentach jest absolutnie kluczowe. A Kepa pokazał, że doskonale zdaje sobie z tego sprawę.
W tym sezonie jest jednym z najlepszych piłkarzy Realu Madryt. Wróciła stara wersja Daniego, który z taką samą intensywnością angażuje się zarówno w grę ofensywną, jak i defensywną. Tym razem brakowało z jego strony częstszego podłączania się do ataku, ale prawdopodobnie wynikało to z chęci szczególnego zabezpieczenia bocznych stref boiska. Jeszcze w pierwszej połowie znakomicie i przede wszystkim czysto w pojedynku fizycznym zatrzymał nacierającego na bramkę João Félixa. Jeden z jego nielicznych rajdów udało się sfinalizować strzałem, choć niestety niecelnym. W 61. minucie został ukarany żółtą kartką. Wziął czynny udział w akcji, która zakończyła się zwycięskim golem Bellinghama. Miewał już w bieżącej kampanii lepsze występy pod względem piłkarskim, ale w rywalizacji z Barceloną niebagatelne znaczenia odegrało jego doświadczenie oraz przywództwo, jakim wykazywał się na przestrzeni całego spotkania. Carvajal sprawiał wrażenie kogoś, kto był gotowy wskoczyć za drużynę w ogień. Dokładnie tego oczekuje się od kapitana.
Jest zawodnikiem z największą liczbą rozegranych minut w tym sezonie w kadrze pierwszego zespołu. Obecnie jest prawdziwą podporą niesfornej defensywy Królewskich. Być może powinien zachować się lepiej tuż przed golem Gündoğana i szybciej zareagować, ale to raczej David Alaba był graczem, który był bliżej piłki i to na nim spoczywała odpowiedzialność zatrzymania pomocnika Barcelony. Rüdiger znakomicie radził sobie w pojedynkach powietrznych z Araújo czy Robertem Lewandowskim. Niemiec bardzo dobrze czyta grę i odkodowuje boiskowe wydarzenia. Wie, kiedy użyć swojej siły, a kiedy należy zachować spokój i spokojnie rozegrać piłkę od tyłu. W obliczu słabej formy Alaby i poważnej kontuzji nieobecnego od początku sezonu Édera Militão trudno wyobrazić sobie linię obrony ekipy Carlo Ancelottiego bez 30-letniego stopera.
Zdążył wyleczyć się na Klasyk z kontuzji, która wykluczyła go z gry na kilka meczów. Bez wątpienia jest jednym z liderów drużyny i ta potrzebuje go w takich starciach. Ale potrzebuje jego najlepszej wersji. Austriak nie popisał się przy bramce Gündoğana. Jego reakcja była stanowczo spóźniona. Tak doświadczony zawodnik nie może pozwalać sobie na takie chwile dekoncentracji. W ostatniej chwili próbował jeszcze uniemożliwić Niemcowi strzał wślizgiem, ale nie przyniosło to efektu. Na szczęście później nie miał już przerw w dostawie energii, notując dwa przechwyty czy blokując dwa uderzenia przeciwników. Mimo wszystko to wciąż nie jest ten Alaba, który zachwycał w swoim debiutanckim sezonie 2021/22.
Pozycja lewego obrońcy stanowiła dla Carlo Ancelottiego największy znak zapytania przy ustalaniu wyjściowej jedenastki, ale ostatecznie zdecydował się wystawić tam Mendy’ego. Francuz gwarantuje pewną jakość w defensywie, ale daje za mało z przodu. Coś za coś. Nie popełnił żadnego potężnego błędu, ale też niczym się nie wyróżnił. Zagrał po prostu słabo. Dość powiedzieć, że nie zanotował choćby jednego dośrodkowania w pole karne, co zwykle jest jego najczęstszą ofensywną aktywnością. Opuścił boisko z powodu problemów mięśniowych w 52. minucie i został zastąpiony przez Eduardo Camavingę.
Był odzwierciedleniem gry całej drużyny. Słaba pierwsza połowa i o wiele lepsza druga. A już na pewno ostatnie ponad pół godziny. W pierwszej odsłonie mało uczestniczył w konstrukcji akcji i przekładało się to na trudności w stworzeniu sobie przez Real dogodnej sytuacji bramkowej. W 67. minucie mocno uderzył z dystansu, a chwilę później to samo zrobił Bellingham i wszyscy wiemy, jak to się skończyło. Pewną kontrowersją jest jego starcie z Araújo w polu karnym pod koniec pierwszej połowy. Sędzia nie uznał jednak, że należało w tej sytuacji użyć gwizdka. Najgorsze jest to, że Królewscy w najbliższym czasie będą musieli radzić sobie bez swojego francuskiego talizmanu, który wypada z gry na okres od sześciu do ośmiu tygodni.
Obok Rüdigera i Tchouaméniego znajduje się na podium zawodników z największą liczbą minut rozegranych w tym sezonie. Jest niezmordowany zarówno w ataku, jak i w obronie. Zawsze pracuje w cieniu innych piłkarzy, choć w pierwszej połowie brakowało jego udziałów. Urugwajczyk również przebudził się dopiero w drugiej części. Napędził kilka akcji Królewskich, zanotował jedno kluczowe podanie i dwukrotnie uderzał na bramkę (obie próby zostały zablokowane). Jego rajdy kilkukrotnie pozwoliły przełamać linie rywala i stworzyć przestrzeń dla kolegów. Był solidny, ale nie znakomity.
Wrócił do podstawowego składu w tej prestiżowej konfrontacji. Lata mijają, a on wciąż pozostaje fundamentem środka pola Los Blancos. Na Estadi Olímpic Lluís Companys nie czuł się jednak zbyt komfortowo. W pierwszej połowie tuż przed polem karnym zanotował stratę, po której Fermín López mógł strzelić drugiego gola dla Barcelony. Popisał się jednym ciekawym dalekim zagraniem do Carvajala. Ten mecz wymagał szybszej gry, a ze względu na gęste ustawienie Blaugrany Niemiec nie miał możliwości dynamizowania akcji swoimi prostopadłymi podaniami. Ustąpił miejsca na murawie Luce Modriciowi w 63. minucie.
Dla niego to także było pierwsze El Clásico. Pierwszej połowy – podobnie jak większość zawodników Królewskich – z pewnością nie zaliczy do udanych. Nie mógł znaleźć dla siebie miejsce w gęstwinie zasieków zastawionych przez Barcelonę. Nierzadko musiał radzić sobie z dwoma lub trzema rywalami na plecach. Przed meczem powiedział jednak, że w swoim debiutanckim starciu z Dumą Katalonii zamierza się dobrze bawić. I słowa dotrzymał. W 68. minucie z ponad 30 metrów odpalił rakietę w kierunku bramki Marca-André ter Stegena, która dała Realowi wyrównanie. Od tamtej pory poprawiła się nie tylko jego gra, ale i gra całej drużyny. To go nie zadowoliło. W doliczonym czasie ponownie fantastycznie odnalazł się w szesnastce i z bliska uderzył między nogami Ter Stegena. Nie grając nadzwyczajnie, Jude w swoim pierwszym Klasyku ustrzelił dublet i zapewnił Los Blancos niezwykle cenne trzy punkty. Anglik jest zjawiskiem, fenomenem. Oby nie przestał nam tego udowadniać.
Po przełamaniu w Bradze liczył na to, że w Klasyku uda mu się przełamać również w lidze. Nic z tego. Brazylijczyk właściwie przeszedł obok meczu. Real grał bez niego. Swój udział zaakcentował dopiero w 47. minucie. Oczywiście strzałem niecelnym. W 63. minucie został zmieniony przez Joselu. Można ocenić, że Rodrygo w spotkaniu Ligi Mistrzów rzeczywiście się przełamał, ale do pełnego odblokowania wciąż jeszcze bardzo długa droga.
Swoim występem w Bradze dał sygnał, że wrócił do optymalnej dyspozycji. Niestety w Klasyku nie udało mu się podtrzymać tego wrażenia. W słabej pierwszej połowie Real próbował atakować jego stroną, ale Vinícius nie mógł się przebić. Nie był sobą, podejmował złe decyzje. Można było odnieść wrażenie, że Brazylijczyk bardziej skupia się na rywalizacji z wrogą atmosferą lokalnych kibiców, aniżeli z graczami drużyny przeciwnej otaczającymi go na boisku. Mental to element, nad którym wciąż musi pracować. Bo kiedy jest w pełni skoncentrowany na grze, bywa nie do zatrzymania. Ale kiedy ulega emocjom i swojej gorącej głowie, sam wyłącza się z gry.
Pojawił się na placu gry w 52. minucie, zmieniając Ferlanda Mendy’ego. Jego wejście było kluczowe dla losów meczu. Już w pierwszym kontakcie z piłką popisał się genialną ruletką, która pozwoliła mu wydostać się spod pressingu. Camavinga potrafi wpaść na coś, czego jego koledzy by nie wymyślili. Poruszając się między lewą flanką a strefą środkową, gwarantuje niesamowitą jakość, zarówno pod względem fizycznym, jak i technicznym. Pracował na długości całego boiska. Bez niego nie byłoby tego zwycięstwa.
Wszedł w 63. minucie, zastępując Toniego Kroosa. Jego obecność pomogła zespołowi lepiej pożytkować posiadanie piłki. Cyrkulacja futbolówki była znacznie dynamiczniejsza niż wcześniej. Jego maestria pozwoliła zepchnąć Barcelonę do głębokiej defensywy na własnej połowie. Na koniec zanotował symboliczną asystę przy zwycięskiej bramce Bellinghama, która tak naprawdę była nieudanym przyjęciem piłki po wrzutce Carvajala.
Zastąpił Rodrygo w 63. minucie. Realowi ewidentnie brakowało klasycznej „dziewiątki”, która stworzy linię podania czy też będzie czekać na dośrodkowanie w polu karnym. Tym razem Joselu nie sprostał temu zadaniu. Najlepszą okazję miał w 87. minucie, ale po niezłym przyjęciu piłki spóźnił się z decyzją o strzale i zmarnował swoją jedyną okazję na zdobycie bramki.
Do Carlo Ancelottiego można mieć sporo pretensji. Pierwsza i najważniejsza dotyczy klarownego planu na ten mecz, którego nie dało się rozpoznać po tym, co drużyna pokazywała na boisku. Zwłaszcza w pierwszej połowie. Xavi lepiej przygotował swoich podopiecznych do trudów tej rywalizacji. Real Madryt wyglądał, jakby nie wiedział, co ma grać. Od razu po przerwie również nie było widać po Królewskich wielkiego zrywu. Dopiero mniej więcej od 60. minuty zaczęło dziać się coś pozytywnego, a już definitywnie gra ruszyła się po wyrównującym trafieniu Bellinghama. Anglik nie tylko uratował cały zespół, ale i samego Carletto, na którego spadła zasłużona krytyka. Jeśli natomiast chcemy doszukać się plusów, to wejścia Camavingi i Modricia wniosły potrzebne ożywienie. Nie zmienia to faktu, że po takim spotkaniu Włoch musi wyciągnąć wnioski.
Co najważniejsze, Jesús Gil Manzano nie wypaczył wyniku. A jak doskonale wiemy – w przypadku hiszpańskich sędziów w meczach o takim ciężarze gatunkowym wcale nie jest to takie oczywiste. 39-latek dobrze zarządzał spotkaniem i nie popełnił rażących błędów. Można oczywiście zastanawiać się nad potencjalnymi jedenastkami po wejściach Araújo w Camavingę i Tchouaméniego w Araújo, ale arbiter był bardzo pewny swoich decyzji, nie interweniował również system VAR. Postawił jasne granice twardej gry i konsekwentnie się ich trzymał. Wytrzymywał ciśnienie i nie dawał się ponosić ani własnym emocjom, ani presji trybun. Gil Manzano udowodnił, że obecnie jest najlepszym hiszpańskim sędzią i znajduje się zdecydowanie ponad poziomem ogółu, który szoruje po dnie oceanu.
Reklamy są jedyną formą, jaka pozwala nam utrzymywać portal, płacić za serwery czy wykorzystywanie zdjęć, by codziennie dostarczyć Ci sporą porcję informacji o Realu Madryt. Dlatego prosimy Cię o wyłączenie AdBlocka, jeśli w pełni chcesz cieszyć się możliwościami nowej strony i korzystać z naszej pracy. Gracias!
Komentarze