Luis García: Raúl jest mocnym kandydatem do zastąpienia Ancelottiego

Kiedy zostałeś poproszony o objęcie Espanyolu w najbardziej skomplikowanym momencie, czy szybko podjąłeś decyzję? Jak poszło?
Zadzwonili do mnie i powiedzieli, że jest trudna sytuacja. Nie ma wątpliwości, że przyjąłem to z entuzjazmem, moim marzeniem było dotarcie do klubu, który kocham, ale odpowiedzialność była ogromna. Pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem, była rozmowa z Realem, ponieważ byłem im to winien i potrzebowałem ich poparcia. Mogę im tylko podziękować za te siedem miesięcy i udogodnienia, które mi dali, zwłaszcza Manu Fernándezowi, Florentino Pérezowi i José Ángelowi Sánchezowi. Wszystko poszło bardzo, bardzo szybko.

Ludzie mogli pomyśleć, że nie jesteś gotowy, jak się czułeś?
Zawsze byłem bardzo zdeterminowaną osobą, to prawda, że nie trenowałem ani w Primera, ani w Segunda División, ale mam za sobą prawie pięć lat intensywnych przygotowań, trzy lata w młodzieżówce, ciągłe poprawianie się. W Realu Madryt, nawet jeśli nazywa się inaczej i jest w trzeciej lidze, są bardziej dojrzali chłopcy z większym ego. Zawsze było to dla mnie jasne i jestem pewien, że w ciągu najbliższych kilku lat będę nadal się rozwijał.

(…)

Czy klubowe poczucie przynależności zostało utracone w ostatnich latach? 
Klub był oddzielony od kibiców przez długi czas, ale myślę, że jesteśmy coraz bliżej. Właśnie zorganizowaliśmy otwarty trening dla fanów, dla dzieci, ponieważ Espanyol należy do swoich ludzi. Nie ma bardziej rodzinnego klubu niż ten. Bardzo trudno jest być za Espanyolem w Barcelonie i jednocześnie jest to najpiękniejszą rzeczą, jaka istnieje. Jest przekazywany z rodziców na dzieci, są tam w złych czasach, a w tym roku zwiększyli liczbę karnetów sezonowych w porównaniu do ubiegłego roku. Byłem dumny, gdy pewnego dnia zobaczyłem wideo tego dziecka świętującego gola, całującego herb z takimi emocjami.

Ale jak dziecko w Barcelonie może woleć Espanyol od Barçy?
Ponieważ nie mówimy z przekonania, ale z uczucia. Normalną rzeczą w Katalonii jest bycie za Barçą, ale miło jest być za Espanyolem, ponieważ walczy się ze wszystkim. W szkole jest dziesięciu fanów Barçy na jednego fana Espanyolu, ale cieszymy się wszystkim i cierpimy za wszystko, co jest wyjątkowe.

Czego nauczyłeś się w Realu Madryt?
Nauczyli mnie wygrywać i wierzyć w siebie, bardzo mi pomogli, gdy przybyłem w wieku 17 lat. Również jako trener w ciągu tych siedmiu miesięcy, gdzie dali mi wszystkie udogodnienia na świecie.

W ostatnich miesiącach byłeś blisko Raúla, jaki on jest?
Razem odbyliśmy kurs trenerski, także z Xavim Hernándezem i Xabim Alonso. Istnieje Raúl piłkarz, ale też Raúl trener. Zawsze z ogromnymi wymaganiami na co dzień, z brutalnym pragnieniem poprawy siebie i swoich zawodników, zawsze gotowy na wszystko, czego potrzebuje klub. I taki właśnie jest Raúl. Kiedy przechodzi przez drzwi, to dzieje się zupełnie inna historia.

Czy uważasz go za naturalnego następcę Ancelottiego?
Ma doświadczenie z tych wszystkich lat w szatni, zna klub lepiej niż ktokolwiek inny. Jego ręka nie drży w trudnych sytuacjach, ponieważ był kapitanem Realu Madryt, ze wszystkim, co to oznacza. Jest mocnym kandydatem do zastąpienia Ancelottiego.

Może kwestionowaliby jego brak doświadczenia w pierwszej lidze, tak jak u ciebie?
Każdy musi mieć swój pierwszy raz. Potrzeba więcej odważnych ludzi, którzy postawią na tego typu trenera. Czy on jest do tego zdolny? Cóż, on sam tak uważa, więc o co tyle hałasu?

(…)