Jak Zidane ograł Simeone?

Jedno jest klarowne. Liderzy Realu Madryt mają w sobie mnóstwo futbolu. Mają ogromne pokłady talentu, rozumieją się nawzajem, uzupełniają się i potrafią cierpieć. Najbardziej błyszczą, gdy wymagana jest maksymalna koncentracja i gdy trzeba rozwiać jakiekolwiek wątpliwości.

Real Madryt zagrał bardzo dobrze, był dużo lepszy, ale gole przyszły po stałych fragmentach. Królewscy praktycznie nie stworzyli klarownych sytuacji. Real pozostaje za krótki w ataku, gdzie obecnie ma niewiele filarów poza Benzemą, który jest po prostu szalenie doskonały.

Pierwszy obrazek pokazuje tę aktywację, o której wspomniałem. W przypadku straty Real grał razem i był przygotowany do pressingu. Nawet CZTERECH piłkarzy w polu karnym rywala. Atlético w żadnym momencie nie mogło wyprowadzić akcji.

Gdy goście odbierali piłkę, taka była pozycja Luisa Suáreza. 60 metrów od bramki rywala Luis to wieloryb. Nie wygrywa pojedynków i nie dominuje, gdy dostaje piłkę, co wcześniej było dla jego drużyny zagraniem na wagę złota. Real Madryt był agresywny, bo wiedział, że poza genialnym zagraniem João Félixa rywale nie mieli wyjścia ze swojej połowy.

W jaki sposób Królewscy osiągnęli absolutną kontrolę pozycyjną w pierwszej połowie?

• Po pierwsze, Luka Modrić i Toni Kroos grali szeroko i nisko na początku akcji, co zapewniało przewagę.
• Atlético zamykało się w systemie 5-3-2, które nadawało priorytet zamknięciu środka pola, ale bez nacisku na posiadającego futbolówkę.

FERLAND MENDY. Rola Mendy'ego nadaje się na cały długi artykuł. W ataku pozycyjnym zajmował pozycję w średniej strefie, pozwalając Benzemie na płynne ruchy, a Viniemu na przejmowanie skrzydła. W tej akcji Kroos ma miejsce, Mendy wiąże rywala, a Benzema wychodzi na pozycję. Real Madryt był dużo lepszy.

Atlético szukało takiej akcji, która na dzisiaj jest najlepszym sposobem ataku w La Lidze, ale w sobotę robiło to źle. Jeśli Mendy musi wyjść do rywala, kto zostaje z Llorente? Marcos miał przewagę nad Ramosem, ale niewiele razy goście kreowali taką sytuację.

Jak dochodziło do takiej sytuacji?

• Llorente schodził do środka, wiązał tam rywali i uciekał z tej strefy, gdy piłka przechodziła na skrzydło.
• Można nazwać go Hålandem wśród pomocników.
• Gdy Mendy był wyciągany, Llorente ruszał za jego plecy.

Problem był taki, że Atlético nie potrafiło rozbujać Realu swoim rozgrywaniem, a Mendy w ciągu kilku minut dostosował swoją grę do tej sytuacji.

Jak Real Madryt wychodził spod pressingu?

• Skrzydłowi wiązali wahadłowych graczy rywala, co tworzyło ciągłą przewagę w środku pola.
• Mendy, który pozostawał blisko akcji, zawsze był wyborem bezpieczeństwa.
• Benzema wracał się i plecami do bramki Oblaka oferował rozegranie.

Francuz widzi wszystko inaczej. Jego wsparcie w rozegraniu jest jak piątek dla ludzi pracujących.

Przy tej obronie piątką, pomocnicy Atlético musieli mocno się cofać, a Real Madryt, posiadając Kroosa i Modricia, którzy byli latarniami dla kolegów, rozgrywał piłkę z dużym sensem. Każdy przerzut dawał miejsce i czas przyjmującemu. Simeone zajęło dużo czasu, by to poprawić.

Gdy piłka dochodziła na skrzydło, ponownie Ferland Mendy był tym, który otwierał wszystkie drogi. Jego ruchy wiązały Herrerę, tworząc ruchy u rywala doprowadzające do tworzenia miejsca na drugim skrzydle. Małe kroki, które topiły Atlético coraz bardziej.

Jeśli Atlético podwyższało rytm pressingu, łączyła się tradycyjna grupa. Ramos, Kroos, Modrić. Strach myśleć, czym stanie się Real Madryt, gdy w końcu ich zabraknie. Są największym zabezpieczeniem, jakie istnieje w futbolu.

• Herrera wychodzi do Kroosa, Koke jest z Modriciem.
• Vinícius wiąże Trippiera, a Mendy pozostaje zabezpieczeniem na krótkie zagranie.
• Benzema schodzi w miejsce zrobione przez Herrerę.
• Zmiana strony, łatwe wyjście z akcją.

To było zwycięstwo na podstawie zmian kierunku gry. Real Madryt zamęczył sam siebie bujaniem Atlético. Goście nie mają rozgrywających tego kalibru i nie potrafili stanąć na wysokości poziomu gospodarzy w pierwszej połowie. Nie potrafili wyjść z połowy.

Jeśli ktoś był zdolny do zapalenia światła w ekipie Simeone, był nim João Félix. Chociaż nie miał wsparcia, to jego każde pokazanie się do gry 60 metrów od bramki Courtois było oddechem dla jego zespołu. Cofa się, przyjmuje i napędza grę.

Jego przyjęcia wyglądały w większości w taki sposób: naciskany, bez miejsca i daleko od strefy ataku. A mimo wszystko potrafił z tego wychodzić. Nie zrozumiałem jego zdjęcia, gdy pierwsze zmiany poprawiły grę Atlético. Najlepsi muszą być zawsze na murawie. Zawsze.

LUCAS VÁZQUEZ, ODRODZONY Ja nie wierzę w to, co dzieje się z tym piłkarzem. Nie chodzi o poziom gry, ale o pozycję i to, w jaki sposób pomaga zespołowi. Nie tylko nadaje drużynie szerokość, ale jest też zdolny do nadania sensu wyjściu z piłką z obrony. Jak w tej akcji.

• Przyjmuje plecami
• Odwraca się i rozgrywa.

Zidane to kreatywny trener w temacie wyprowadzenia akcji. Pokazuje to od dłuższego czasu.

• Carvajal w środku.
• Lucas Vázquez cofa się na bok obrony i wymusza długi ruch Lodiego.
• Lucas gra na klepkę i rusza. Jest w spektakularnej formie.

Czego chciał Zidane w ataku pozycyjnym? Tego z tej sekwencji.

• Sprawić, by Atlético mocno się cofało i następnie przeładować strefę z piłką.
• Kroos aktywuje drugi bok: Lucas jest otwarty i spójrzcie na Modricia, który rusza do przodu i pozwala na to, by Real nie tracił mocy w ofensywie.

Trzy obrazki, które przypominają mi 2016 rok: drużyna budowana od tyłu, z sensem gry wielkiego zespołu, naciskająca na posiadającego piłkę. Lucas i Vinícius stale poza swoimi domyślnymi pozycjami.

Ferland Mendy to defensywny cud. Ta akcja to spektakl. Jego ustawienie, kontrola zejścia Llorente swoim ciałem, niepozwolenie mu na wygranie pojedynku i odcięcie od piłki. Masterclass bronienia na trzech obrazkach.

W drugiej części pierwszej połowy Atlético dostosowało się, przeniosło Carrasco do linii pomocy i stworzyło 4-4-2, ale z poczuciem, że nie miało żadnej szansy na odbiór i kontrę. Ramos zyskuje tu wysokość, nikt go nie naciska. Mendy w środku wiąże Savicia, a Vini daje szerokość.

Raz jeszcze Lucas Vázquez. Gdy ustawiony szeroko, oddaje piłkę Modriciowi i potrafi znaleźć miejsce między bocznym obrońcą a środkowym pomocnikiem. Real Madryt rzadko dochodził do uderzenia, ale Lucas zawsze odczytywał potrzeby danej akcji.

Real Madryt zawsze był gotowy do odbioru. Był aktywny w kryciu, zawsze naciskał na posiadającego piłkę. Gdy ją odbierał, zawsze miał Benzemę, który daje drużynie tlen na wolnej przestrzeni, oraz ruszających bocznych obrońców.

Karim Benzema to bóg takich akcji. Jak czytałem na Twitterze, jak źle zestarzał się Suárez w porównaniu do Karima. Obaj są w tym samym wieku.

ZMIANY SIMEONE W przerwie Cholo podjął dobre decyzje. Definitywnie zerwał z 5-3-2, wysunął bocznych obrońców i wstawił wielu graczy do środka, by podzielić pressing Realu Madryt. W jaki sposób?

Poprzez grę parami. System 4-2-2-2, w którym szukał takiej sekwencji:

• Modrić i Kroos wychodzący do pivotów, boczni obrońcy Królewskich ustawieni wysoko
• Rozbujanie Realu grą między liniami; 2 na 1 w tej strefie
• Boczni obrońcy bardzo wysoko.

Dlatego też zdjęcie João Félixa było... dziwne.

Już przy 2:0 Zidane wykonał świetny ruch. Casemiro wszedł między stoperów, gdy to rywale mieli piłkę przez dłuższe fragmenty. Dawało to defensywie Królewskich przewagę przy zagraniach do Correi/Llorente i chroniło pole karne. Zidane zawsze reagował na zmiany Simeone.

Real Madryt zabił mecz rozgrywaniem na klepkę i trójkami, w których nie szukał atakowania bramki rywala, a zabezpieczenia posiadania. Wynik 2:0 był skarbem i Królewscy dobrze o tym wiedzieli. Atlético nie miało zdolności do odbioru futbolówki i gasło zgodnie z rytmem wyznaczanym przez Kroosa i Modricia.

To najlepszy tydzień Realu Madryt w tym sezonie, ale ciągle otwierający wątpliwości. Jak zareaguje drużyna, gdy pierwsza straci gola? Jakie ma klarowne drogi do zdobywania bramek?

Do tego oddzielny akapit dla Viníciusa: notuje naprawdę bardzo dziwny sezon.