10 lat od złotej generacji Torila

Minęło już 10 lat od zwycięstwa, którego bohaterowie nie zapomną do końca życia. Chodzi o tryumf w Pucharze Mistrzów Juvenilu A w sezonie 2009/10. Trenerem drużyny był Alberto Toril, a zespół tworzyli piłkarze urodzeni w latach 1991 i 1992. To była znakomita generacja graczy, jaką niezbyt często można spotkać w szkółce. Trudno sobie przypomnieć inny Juvenil, z którego tylu zawodników było w stanie zostać profesjonalistami i grać na wysokim poziomie.

Pacheco (Alavés), Carvajal (Real Madryt ), Álex Fernández (Cádiz), Sarabia (PSG), Lucas Vázquez (Real Madryt), Fran Sol (Dynamo Kijów), Rubén Sobrino (Valencia), Rodrigo Moreno (Valencia), Álvaro Morata (Atlético), Óscar Plano (Real Valladolid)… Trudno o powtórkę takiej generacji. Do tego grali z nimi piłkarze, którzy również dalej poświęcają się grze w piłce, chociaż na niższym poziomie: Gonzalo Poley (Mérida), Mohamed Kamal (Calahorra) czy Carlos Expósito (Talavera). Do tego jeszcze Alipio, kupiony za 2,5 miliona euro. Próbował wtedy szczęścia w Europie przed powrotem do Brazylii.

Niektórzy zawodnicy tamtego Juvenilu zakończyli już kariery. Mowa tutaj o Jaime Navarro, Álvaro Lópezie (były mistrz Europy do lat 17, a dzisiaj trener Alevínu A w szkółce Królewskich) czy Francisco Capote, który z powodu problemów z sercem musiał zawiesić buty na kołku. Pracuje obecnie jako skaut Málagi. Juvenil A Torila był o krok od zdobycia potrójnej korony, ale finał Pucharu Króla przegrali z Athletikiem. Dzisiaj tamci zawodnicy są mistrzami Europy, reprezentantami kraju, walczą o trofea, występują w Lidze Mistrzów i Lidze Europy… Mowa o graczach z wysokiego poziomu, których wartość sięga teraz 200 milionów euro. To najlepsza generacja Juvenili w historii La Fábriki.

Wspomnienia Torila
Toril, który obecnie jest trenerem rezerw Guangzhou Evergrande, wspominał tamten okres w rozmowie z dziennikiem MARCA. „Stworzyliśmy wielką drużynę. Gracze urodzeni w 1991 stanowili podstawę zespołu: Molero, Álvaro López, Óscar Plano czy Aleix Manzano. Ci z 1992 roku byli młodsi i utalentowani. Dopiero co wskoczyli na ten poziom i zaczęli odgrywać ważne role. Sarabia, Carvajal, Álex, Lucas, Fran Sol… Oni sprawiali, że ta drużyna była bardzo mocna”.

Walka w lidze
„Liga była skomplikowana, ponieważ w pewnym momencie mieliśmy trzy zaległe spotkania i dziewięć punktów straty do Atlético. Jednak potrafiliśmy rywalizować i w końcówce wskoczyliśmy na pierwsze miejsce. W ostatniej kolejce graliśmy w Vallecas, mając trzy punkty przewagi. W przypadku porażki i zwycięstwa Atlético oni zostaliby mistrzami. Bardzo cierpieliśmy i straciliśmy gola z rzutu wolnego w 20. minucie. Jednak na 7 czy 8 minut przed końcem Fran Sol zdobył głową bramkę, która dała nam tytuł. Dzięki temu mogliśmy zagrać w Pucharze Mistrzów. To był punkt zwrotny. Nabraliśmy swobody, pewności siebie i podeszliśmy do tych rozgrywek w najlepszym momencie”, wspominał Toril.

Droga do tytułu
„Wtedy o mistrzostwo Hiszpanii walczyło siedmiu mistrzów poszczególnych grup. Był podział na grupy z trzema i czterema zespołami. Łatwiej było trafić do tej mniejszej i tam się znaleźliśmy razem z Las Palmas i Athletikiem. Oba spotkania pewnie wygraliśmy. W pierwszym testowaliśmy Rodrigo, który miał problemy zdrowotne i widzieliśmy, że nie da rady grać. Morata był kontuzjowany i nie poleciał z nami. Doszliśmy do finału z Valencią, gdzie grali Isco, Alcácer, Carles Gil, Bernat… Na początku przegrywaliśmy po rzucie karnym strzelonym przez Isco. Spowodował go Carvajal, faulując właśnie Isco. Jednak zdołaliśmy odrobić straty i wygraliśmy 3:1. Zasłużenie zdobyliśmy ten tytuł”, opowiadał były trener Królewskich.

Kto się najlepiej zapowiadał?
„Widać było, że Carvajal ma niesamowitą siłę, Sarabia również. Álex był bardzo młody, ale grał w reprezentacji i miał pewien status. Oczywiście do tego jeszcze Morata i Rodrigo. Jeśli kontynuowaliby rozwój z tamtego czasu, byliby bardzo wysoko. Carvajal był absolutną gwarancją. Ja bardzo wierzyłem również w Sarabię, to jeden z najbardziej utalentowanych zawodników, jakich trenowałem. To dziwne, że musiał wykonać tyle zwrotów w karierze, żeby dotrzeć do tak silnego klubu jak PSG. Grał w reprezentacji, był naszym wychowankiem z najwyższej półki. Ci zawodnicy uzupełnieni graczami z rocznika 1991 stanowili bardzo dobrą mieszankę”.

Przypadek Álvaro Lópeza
„López był naszym sterem i kapitanem. W bardzo młodym wieku wskoczył do Castilli i czasami trudno jest opanować te emocje. Generujesz ogromne oczekiwania, ale nie potrafisz ich zrealizować… W futbolu dwa plus dwa nie zawsze równa się cztery. Jednak dla nas Álvaro był kluczowy, sprawiał, że Álex mógł latać. Był zawodnikiem z ogromnymi możliwościami, nowoczesny środkowy pomocnik w typie Busquetsa. Czasami zawodnicy z możliwościami nie dają rady, a inni, którym nie wróżyło się takiej przyszłości, przebijają się”.

Toril jako trener
„Szczęściem nie jest trenowanie wyżej czy niżej, tylko robienie tego, co się lubi. Ja lubię trenować młodych zawodników z szansami na przyszłość. Ten wiek lubię, ponieważ jest blisko futbolu profesjonalnego, możesz tym piłkarzom bardzo pomóc, ponieważ też byłem wychowankiem i młodzieżowym mistrzem Hiszpanii. Ostatecznie odnosiliśmy sukcesy z graczami w takim wieku. Zostaliśmy mistrzami Hiszpanii do lat 19, a w Chinach powtórzyliśmy ten sukces”.