Dziesięć gwiazd cantery

Dziennikarz portalu goal.com, Ben Hayward, przedstawia sylwetki dziesięciu bohaterów piłkarskiej szkółki Realu Madryt, którzy zapisali się w historii klubu. Lista robi wrażenie...

Enrique Mateos, napastnik - 1953-61
Mateos wystąpił w dziewięćdziesięciu trzech oficjalnych meczach Realu Madryt w najlepszym okresie w historii klubu, zdobywając pięćdziesiąt goli. Napastnik, który zmarł w 2001 roku w wieku 66 lat, był jednym z kilku wychowanków w słynnej drużynie, która pod koniec lat 50. i na początku lat 60. zdominowała hiszpańskie i europejskie boiska. Mateos pojawił się w pierwszej drużynie wraz z innym legendarnym wychowankiem tamtego okresu, Juanem Santistebanem. Do nich dołączyli piłkarze sprowadzeni z mniejszych hiszpańskich klubów - Amancio, Pirri i Paco Gento, a także międzynarodowe supergwiazdy Alfredo Di Stéfano i Ferenc Puskás. Ta drużyna wyznaczyła w futbolu swoją własną epokę.

Manuel Velázquez, pomocnik - 1965-77
Manuel Velázquez dołączył do zespołu nieco później, gdy na Santiago Bernabéu panowała zaciekła rywalizacja o miejsce w pierwszej drużynie. Jednak po sezonie spędzonym na wypożyczeniu w Rayo Vallecano i dwóch w Máladze, pomocnik stał się nieodłącznym elementem słynnej drużyny cieszącej się mianem el Madrid ye ye i odegrał znaczącą rolę w szóstym triumfie Realu w Pucharze Mistrzów w sezonie 1965/66. Velázquez wystąpił w 394 meczach dla królewskiego klubu, strzelił siedemdziesiąt sześć goli i zdobył sześć tytułów mistrza kraju. Gdy odchodził z Realu Madryt, przekazał swoją koszulkę z numerem 10 niejakiemu Vicente del Bosque, który, kupiony z drużyny Salamanki jako obiecujący siedemnastolatek, zapisał się złotymi zgłoskami na Bernabéu jako piłkarz i trener.

Gregorio Benito, obrońca - 1968-82
Benito, młodzieżowy mistrz w rzucie oszczepem, także spędził pewien czas na wypożyczeniu w Rayo Vallecano, powrócił jednak do pierwszego klubu, by stać się podporą madryckiej obrony przez ponad dekadę. Zdobył z drużyną sześć tytułów mistrza kraju, pięć Pucharów Króla i rozegrał dla Madrytu 420 spotkań w latach siedemdziesiątych, zanim zakończył karierę w 1982 roku. Benito, który dwadzieścia dwa razy wystąpił także w reprezentacji narodowej Hiszpanii, zdobył w klubie z Santiago Bernabéu jedynie trzy bramki, jednak jego kluczowy gol w pucharze Europy przeciwko Porto zapisał się w klubowej historii, po tym jak pozwolił Madrytowi na przejście do następnej fazy rozgrywek po zremisowanym meczu.

Manuel Sanchís, obrońca - 1983-2001
Manuel Sanchís, syn byłego piłkarza Realu Madryt o tym samym imieniu, był gwiazdą środkowej obrony i pomocy Realu przez osiemnaście lat. Piłkarz rozegrał w Madrycie 710 oficjalnych spotkań i zdobył mnóstwo trofeów dla zespołu, a na Santiago Bernabéu spędził całą karierę zawodniczą. Sanchís zawiesił buty na kołku w 2001 roku, lecz do tego momentu dane mu było grać z dwoma niezapomnianymi pokoleniami piłkarzy w Madrycie. Sanchís był jednym z zawodników Quinta del Buitre, którzy w latach 1986 -1990 zdobyli pięć tytułów mistrza kraju i dwa Puchary UEFA. Obrońca pomógł też drużynie święcić triumfy w Lidze Mistrzów w 1998 i 2000 roku. Dla reprezentacji Hiszpanii rozegrał 48 spotkań.

Martín Vázquez, pomocnik- 1984-90/92-95
Rafael Martín Vázquez był prawdopodobnie najbardziej utalentowanym technicznie piłkarzem Quinta del Buitre i jednym z nielicznych hiszpańskich graczy, którzy odnieśli sukces we Włoszech. Udany pobyt w klubie Torino miał miejsce miedzy dwoma etapami gry Vázqueza w Madrycie. Mimo że gra po powrocie do Madrytu była naznaczona piętnem kontuzji, jego pierwsze sezony na Santiago Bernabéu zasługują na uznanie. Real Madryt zdobył pięć tytułów mistrza kraju z rzędu i wywalczył dwa Puchary UEFA. Vázquez, piłkarz błyskotliwy, lecz nierówny, wystąpił w 38 meczach dla reprezentacji Hiszpanii, a obecnie udziela się w drużynie weteranów Realu Madryt. Dla macierzystego klubu zdobył szesnaście trofeów.

Míchel, pomocnik - 1984-96
Míchel był wybitnym strzelcem, a w latach 1984-96 wystąpił w 559 oficjalnych meczach dla Realu Madryt. Piłkarz zdobył ponad setkę goli, a także asystował przy bramkach Emilio Butragueńo i Hugo Sáncheza. Pomocnik wystąpił też w 66 meczach La Roja, w 1986 został wybrany Piłkarzem Roku w Hiszpanii. Był także czołowym strzelcem Pucharu Europy dwa sezony później. To trofeum zawsze wymykało się z rąk Quinta del Buitre, udało im się za to dwa razy zdobyć Puchar UEFA. Míchel wywalczył w sumie 15 tytułów z Realem Madryt, licząc pięć tytułów mistrza kraju z rzędu od 1986 do 1990 roku. Po opuszczeniu drużyny Królewskich, Míchel zawitał na krótko do klubu Celaya w Meksyku, jednak wkrótce potem przeszedł na piłkarską emeryturę.

Emilio Butragueńo, napastnik - 1984-95
Słynna Quinta del Buitre zawdzięcza nazwę swemu najbardziej znanemu piłkarzowi - Emilio Butragueńo. Hiszpan nosił przezwisko El Buitre (sęp) ze względu na swój drapieżny instynkt strzelecki. Napastnik zdobył 171 bramek w 463 oficjalnych występach dla Realu Madryt i wywalczył wraz z klubem czternaście trofeów. Jednak pojawienie się na piłkarskim horyzoncie Raúla sprawiło, że El Buitre zaczął otrzymywać coraz mniej szans na występy w pierwszej jedenastce i ostatecznie w 1995 roku opuścił Real, przenosząc się do klubu Celaya w Meksyku. Butragueńo, który 69 razy nakładał koszulkę La Roja, zdobył dla drużyny narodowej 26 bramek i otrzymał nagrodę Pichichi dla najskuteczniejszego strzelca La Liga w sezonie 1990/91. Obecnie Emilio Butragueńo jest w Realu Madryt dyrektorem do spraw relacji z instytucjami.

Raúl, napastnik - 1994-2010
Nie ma w Realu Madryt legend większych niż Raúl González Blanco. Napastnik spędził część swojej młodzieżowej kariery w Atlético Madryt i przeniósł się na Santiago Bernabéu w wieku 15 lat, gdy rywal zza miedzy zdecydował o rozwiązaniu drużyn młodzieżowych w wyniku finansowego kryzysu. Dwa lata później Raúl zadebiutował w pierwszej drużynie, a na ławkę rezerwowych powędrowała legenda klubu Emilio Butragueńo. Raúl zdobył z Realem trzy puchary Ligi Mistrzów w przeciągu pięciu sezonów w latach 1998-2002, jak również inne niezliczone tytuły. Raúl przetrwał erę Galacticos i stał się najlepszym strzelcem Realu Madryt wszech czasów, zdobywszy 323 bramki. W 2010 roku przeszedł do niemieckiego Schalke. Raúl nadal też dzierży miano najskuteczniejszego strzelca Ligi Mistrzów z dorobkiem 71 goli.

Guti, pomocnik - 1995-2010
Guti, podobnie jak Raúl, spędził niemal całą swą piłkarską karierę w Realu Madryt. Pomocnik o charakterystycznym stylu gry występował na wielu różnych pozycjach podczas pobytu na Santiago Bernabéu, grał nawet jako napastnik, jednak największe sukcesy święcił jako kreatywny pomocnik ze środka pola. Mimo, że za czasów ery Galacticos Guti nie był pewniakiem do pierwszej jedenastki, to w sezonie 2006/07 za trenera Fabio Capello okazał się kluczem do zdobycia tytułu ligowego, gdy w zaciętym meczu z Sewillą wszedł na boisko z ławki rezerwowych i przyczynił się do zdobycia wszystkich trzech goli, co pozwoliło na zwycięstwo Królewskich 3:2. Gutiego stać było na wszystko co najlepsze, ale czasem też na najgorsze. Niesamowita technika zdobyła mu wielu zwolenników w Madrycie, chociaż w reprezentacji Hiszpanii nigdy nie odegrał takiej roli jaką mógł.
Ogółem zdobył w Madrycie 15 trofeów i strzelił 77 goli w swoich 542 oficjalnych meczach.

Iker Casillas, bramkarz - 1999-
Z 643 oficjalnymi występami dla Realu Madryt, Iker Casillas z całą pewnością stanie się rekordzistą w liczbie rozegranych meczów w Realu Madryt, ale jego spuścizna to o wiele więcej. Trzydziestojednolatek wybronił Real przez lata w wielu sytuacjach i został kapitanem, przejmując schedę po odejściu Raúla. Poprowadził także reprezentację Hiszpanii do trzech wielkich turniejowych zwycięstw z rzędu, przy czym to z pewnością nie koniec sukcesów La Roja. Casillas jest obecnie jedynym wychowankiem Realu, który może liczyć na miejsce w podstawowej jedenastce i jedynym piłkarzem w składzie, który wygrał z Realem Ligę Mistrzów. Do tej pory wywalczył w Madrycie 14 tytułów. Legenda trwa.