Bohaterowie Pucharów Europy – La Tercera

O historii 1. Pucharu Europy można przeczytać w tym artykule.
O historii 2. Pucharu Europy można przeczytać w tym artykule.

Paco Gento wygrał sześć Pucharów Europy, wszystkie jako podstawowy zawodnik Realu Madryt. 1 czerwca może dojść do czegoś, co przez dekady było nie do pomyślenia – jego historyczny rekord może zostać wyrównany. Przed szansą na to staną Nacho, Dani Carvajal, Toni Kroos i Luka Modrić, którzy mają obecnie na koncie po pięć Pucharów Europy.

Gento swoje triumfy święcił na wszelkie możliwe sposoby – poprzez remontady, goleady, cierpiąc, rozgrywając spokojny finał, mając u boku zagranicznych piłkarzy czy w otoczeniu samych Hiszpanów. W jednym z tych finałów zdobył również zwycięską bramkę w dogrywce. Gol ten zapewnił Realowi Madryt La Tercerę w finałowym starciu z Milanem w Brukseli. 28 maja 1958 roku Królewscy dwukrotnie musieli gonić wynik, aby ostatecznie doprowadzić do dogrywki i wygrać z Włochami 3:2.

W 107. minucie meczu piłka spadła pod nogi Gento, który posłał ją prosto do siatki bramki strzeżonej przez Narciso Soldana. Wcześniej futbolówkę w pole karne posłał Juan Santisteban, Alfredo Di Stéfano utrzymał ją będąc plecami do bramki, a następnie Los Blancos mogli już celebrować zwycięskie trafienie. W tamtym czasie transmisje i nagrania były na takim poziomie, że samo uderzenie Gento było praktycznie nie do obejrzenia. Po latach legendarny skrzydłowy Królewskich żartował, że jego bramkę można było obejrzeć tylko w kiepskiej jakości nagraniach znanych jako NO-DO (nazwa odnosząca się do filmów, które zaczęły powstawać w Hiszpanii w latach czterdziestych w czasach dyktatury generała Franco w celu indoktrynowania społeczeństwa).

Możliwa powtórka
Gol Gento pozwolił Realowi Madryt zdobyć swój trzeci Puchar Europy. Spośród wszystkich dotychczasowych 17 finałów Królewskich był to pierwszy, w którym doszło do dogrywki – do kolejnej doszło dopiero w 2014 roku. Jednak w maju 1958 roku nie istniała jeszcze zasada dotycząca serii rzutów karnych i przepisy nie były dość jasne. Dlatego też po 90 minutach oba kluby zaczęły rozmowy na temat tego, co zrobić, jeśli po dogrywce remis wciąż będzie się utrzymywał. Milan zaproponował rozegranie dwumeczu na San Siro i na Chamartín. Jednak Santiago Bernabéu odmówił i wolał postawić na 15-dniową przerwę, po której w Marsylii miałoby dojść do powtórzenia finału. Obie strony wróciły do loży bez osiągniętego porozumienia, ale gol Gento rozwiązał wszelkie problemy. Trzeba było dekady, aby finał Pucharu Europy przyniósł ze sobą kolejną dogrywkę – 29 maja 1968 roku Manchester United wygrał ostatecznie z Benficą na Wembley 4:1.

Zmiany tempa Gento
O Paco Gento powiedziano wszystko. Gdy zmarł 18 stycznia 2022 roku, posypał się grad wspomnień i pochwał. „Lewoskrzydłowy pionier za sprawą swojego szybkiego futbolu i nisko osadzonego środka ciężkości, Gento przeszedł do Realu Madryt z Realu Racing Club w 1953 roku i osiągał niespotykane wcześniej sukcesy na przestrzeni 18 sezonów spędzonych w stolicy Hiszpanii”, pisała UEFA o piłkarzu, który stworzył z Pucharu Europy swój znak rozpoznawczy. Był jego najlepszym ambasadorem.

Gdy mówi się o Gento, to pierwsze, co przychodzi na myśl, to szybkość. Perfekcyjnie wykorzystywał to Héctor Rial, który rozumiał się ze swoim partnerem ze skrzydła bez słów. I Di Stéfano. Jednak Don Alfredo wskazywał na inną wartość Galerny del Cantábrico. „To jasne, że był bardzo szybki, ale to, co naprawdę było w nim unikalne, to umiejętność zatrzymywania się praktycznie w miejscu. To właśnie to tak naprawdę zabijało obrońców”, opowiadał Di Stéfano w 2004 roku. Obok niego był wówczas Gento, który mu wtórował: „To prawda, to prawda. Miałem tę umiejętność. Do tej pory nie wiem, jak te zmiany tempa wytrzymywały moje kolana”.

Trzeci Puchar Europy 
Real Madryt – AC Milan 3:2 (0:0)
0:1 Schiaffino 59'
1:1 Di Stéfano 74'
1:2 Grillo 77'
2:2 Rial 79'
3:2 Gento 107'

Real Madryt: Juanito Alonso; Lesmes, Santamaría, Atienza; Kopa, Zárraga, Santisteban, Gento; Rial, Joseíto i Di Stéfano.
AC Milan: Soldan; Beraldo, Maldini, Fontana; Danova, Radice, Bergamaschi, Cucchiaroni; Liedholm, Schiaffino i Grillo.